Veilig thuis

Dan voor de aller, allerlaatste keer een berichtje op deze weblog. Zaterdagavond zijn we om 21.15 uur vertrokken met Air Namibia (geen aanrader!!) vertrokken richting Frankfurt. Een zeer onrustige vlucht. Met name boven de evenaar konden we onze lol qua luchtzakken weer op, maar daarna ruim twee uur boven de Thyreense Zee (tenminste, ik geloof dat 'ie zo heet; zee tussen Italie en Corsica) in heel slecht weer gevlogen. Alsof je twee uur lang in een hele foute kermisattractie zit waar je niet uit kunt. Herhaaldelijk werd omgeroepen dat we met onze riemen vast in de stoelen moesten blijven zitten, maar ondertussen stonden er lange rijen voor het toilet omdat mensen zo beroerd waren. Al met al zijn we om 7.00 uur 's ochtends met 45 minuten vertraging prima geland. En vandaag hoorden we dat er vanwege langdurig slecht weer boven Europa sinds zondagochtend allerlei vluchten geannuleerd zijn. Hebben dus geluk gehad dat we nog konden landen.
Tsjongejonge, wat een overgang. Van 36 graden onder een strak blauwe lucht naar 10 graden in een vies druilerig regentje. Bleuh. En onderweg van Frankfurt naar Drachten geen enorme vergezichten meer zonder dat je ook maar een stadje of dorpje tegen komt. Geen ezeltjes of geitjes die midden op de weg blijven staan omdat het wegdek zo lekker warm is. Geen gieren die hoog in de bomen zitten te wachten totdat ze een kadaver kunnen opsmikkelen. Geen zebra of giraffe die zomaar ineens langs een hekwerk staat. Ja, Namibie heeft ons hart gestolen.
Onderweg hebben we nog een keer gepauzeerd voor een kop koffie. Waren we wel aan toe na zo'n slapeloze nacht met vies vliegtuigeten. Daarna konden we heerlijk in een keer doorrijden zonder files. Om half 2 waren we bij de carpoolplaats in Heerenveen. Daar hebben we afscheid van elkaar genomen. Gelukkig wel met de afspraak dat we binnenkort nog een keer met elkaar gaan eten en alle foto's uit te wisselen. Harry reed met Geke en Emiel mee. Ik met Marius naar Goutum. En daar kwam de mooiste beloning na twee weken afwezigheid: mijn twee kleine mannetjes en een grote man! Wat zalig om die weer vast te kunnen houden. Ik heb echt het idee dat ze enorm gegroeid zijn (de twee kleine mannekes dan), maar dat zal wel flauwekul zijn. Lekker naar huis gereden wat helemaal versierd was met ballonnen en bloemen. Super!!! De kadootjes die ik mee had gebracht werden enorm gewaardeerd. Ook heerlijk dat beide ouders langs kwamen. Even de eerste verhalen uitwisselen. Alhoewel ik nu al merk dat de videobeelden en foto's maar een klein beetje kunnen weergeven van de indrukken die we hebben opgedaan. Is ook logisch.
En toen was het maandagochtend. Weer in het ritme, weer naar Partoer. Ook hier even onze verhalen (met name over Harry) gedeeld. Fijn dat zoveel collega's mee hebben geleefd.
En dan is er echt weer een einde aan dit avontuur gekomen. Alhoewel het nog niet zo voelt.
Ik wil via deze weg iedereen die heeft meegeleegd via de weblog enorm bedanken. Het was heerlijk om jullie reacties te lezen. Daar heb ik, Harry en Marius ook, echt van genoten. Het maakte de afstand tussen Nederland en Namibie gevoelsmatig een stukker kleiner. Alle giften die zijn gedaan, hebben voor het grootste deel al hun bestemming gevonden in Epako. En geloof me, ze zijn enorm goed besteed. Wat waren die mensen blij! En ze zijn voor een groot deel ook aan structurele, blijvende zaken besteed. Het resterende bedrag wordt over gemaakt aan de Trust in Gobabis die het geld gaat besteden aan het vervoersprobleem voor een aantal projecten (o.a. Old Age Home en Sida Sores). Zou geweldig zijn om ouderen en gehandicapte kinderen op te kunnen laten halen door een vrijwilliger zodat ze de dag op een fijne manier door kunnen brengen in het Old Age Home of bij Sida Sores.

Nogmaals, super bedankt voor jullie belangstelling!!