Tot morgen

Goedemorgen allemaal. Dit zal waarschijnlijk alweer het laatste berichtje vanuit Namibie zijn. We hebben net onze tassen ingepakt en in een kamer verzameld en ik zit nu nog even heerlijk op een bank in het zonnetje voor de logde. Hopelijk is het in Nederland nog steeds van dat prachtige lenteweer zodat de overgang niet al te groot is. Want iedere dag zon blijft toch een cadeautje!

Gisteren hebben we een zeer enerverende dag gehad. De laatste werkdag waarop we nog zoveel mogelijk laatste dingen wilden regelen. Maar Jan had ons de vorige avond een officiële uitnodiging van de burgemeester overhandigd voor het bijwonen van een raadsvergadering op vrijdagochtend. Dus gisterochtend om 9.00 uur werden we met de hele groep in het gemeentehuis verwacht. We pasten net met z’n allen in de kleine, donkerbruine raadszaal. Type donkerbruine schrootjes aan de wand, grote donkerbruine leren stoelen en een podiumpje waarop een speciale stoel voor de burgemeester stond met daarnaast een soort hokje (a la rechtszaal in Amerika) waar de deputy major in zat. Jan, Albert en ik mochten aan de ronde tafel met de counselors zitten en de rest van de groep zat op een grote bank tegen de wand aan; de publiekstribune, zeg maar. Ook de raadsvergadering begon net zoals alle andere meeting met een gebed door de burgemeester; een relatief jonge, zwarte vrouw.Daarna volgde een introductie van alle counselors door de voorzitter van de raad. Helaas sprak hij erg zacht en niet al te duidelijk Engels. We hadden dus vrij veel moeite hem te verstaan. Daarna kreeg Jan het woord en stelde alle mensen voor die vanuit de WOS mee waren. Er kwamen allemaal oe’s en aa’s toen ze hoorden dat die man in de hoek mijn vader was. Vervolgens kreeg Albert het woord en hij introduceerde Wiebe Jan en Marcel die namens de gemeente mee waren. Toen vertelde Jan nog even dat Wiebe Jan jarig was en toen begon de burgemeester spontaan ‘ Happy birthday’ in te zetten. Hahaha, wie maakt dat nou mee? Dat je op je verjaardag door de raad van Gobabis wordt toegezongen. In de raadsvergadering heeft Albert duidelijk gemaakt dat de gemeente en de WOS een taakverdeling hebben gemaakt m.b.t. de diverse projecten in Gobabis. Omdat de WOS is uitgegroeid tot een stevige vrijwilligersorganisatie zullen zij zich richten op alle sociaal maatschappelijke projecten en zal de gemeente juist de gemeentelijke taken ondersteunen. Hij vroeg de raad dan ook om de Trust (de zusterorganisatie van de WOS in Gobabis) als een belangrijke samenwerkingspartner te zien. Daarna vroeg Albert of ik het woord mocht nemen om iets te vertellen over de ontwikkelingen op het Old Age Home terrein. Ik heb hen op de hoogte gebracht van de nieuwbouw, de renovatie van de bestaande woningen, de aanleg van tuin en soupkitchen, de zonnepanelen, etc. Men begon luid te applaudisseren toen ze hoorden dat we voor meer dan een miljoen Namibische dolllars aan sponsorgeld hadden binnengehaald voor al deze ontwikkelingen. Al met al was het een hele leuke ervaring en ik hoop dat we ook als WOS in de toekomst goed met de gemeente samen kunnen werken in de diverse projecten. Na een kop koffie zijn Jan en ik naar het ziekenhuis gereden. Om 10.00 uur zouden we weer even naar de matrone gaan om te horen of ze geinteresseerd zijn in de komst van een aantal tandartsen naar Gobabis om vanuit de kliniek in Epako mensen van tandheelkundige zorg te voorzien. De matrone stond net haar tas in te pakken omdat ze op weg was naar een vergadering. Ze had eigenlijk nog geen tijd gehad om iets voor ons na te vragen. Maar ze pleegde direct een telefoontje en daarna moesten we achter haar aan lopen. Geloof me, van zo’n staatsziekenhuis word je niet vrolijk. Wat een troosteloze, achterstallige toestand. Overal de gang zaten rijen mensen te wachten totdat ze geholpen werden. Wij liepen achter de matrone aan langs al die rijen. Ik voelde me vreselijk opgelaten; ze kunnen wel denken “krijgen die blanken weer voorrang”. Op een gegeven moment kwamen we in een zaaltje met een paar bedden erin. Op een van die bedden lag een klein jongetje te kermen van de pijn. Een arts was zijn been aan het verbinden en dit bleek de hoofdarts van het ziekenhuis te zijn. Volgens de matrone konden we onze vraag aan hem stellen. We hebben eerst maar even rustig gewacht tot hij klaar was. Je voelt je toch opgelaten dat je iemand zomaar tijdens zijn werk stoort. Toen hij klaar was, kwam hij super vriendelijk op ons afgelopen en hij was zeer enthousiast over ons voorstel. Omdat we hem nu niet langer van zijn werk afwilden houden, heb ik zijn e-mailadres gekregen en hebben we afgesproken dat we het gehele voorstel per mail zullen toesturen en dat we aan de hand daarvan een concreet plan gaan maken.
Na het ziekenhuis reden we direct door naar het Old Age Home voor de laatste meeting met de Barnabas groep. Op het terrein waren de vrijwilligers heel hard aan het werk bij de omgehakte bomen. Alle takken werden met een bijl in kleinere stukken gehakt en op grootte gesorteerd. Een vreselijke klus in de hitte, maar aan het einde van de middag hadden ze alles af! Verder was het geweldig om te zien dat een deel van de fundering er inmiddels in lag voor de nieuwbouw. De werkmannen van Frans waren druk bezig. Om 11.00 uur waren er 12 vrijwilligers aanwezig en konden we beginnen met de meeting. Mr. Barnabas gaf opnieuw aan dat hun gebeden waren verhoord met de hulp die ze nu krijgen vanuit Smallingerland. “Onze nieuw familie uit Smallingerland”. Een enorme dankbaarheid sprak uit zijn woorden en hij gaf aan dat ze graag een lied voor ons wilden zingen bij wijze van dank en zegen voor ons. Tsja, als je dan in een kring met mensen staat die zelf allemaal broodmager zijn, oude kapotte kleren aan hebben en hen hoort zingen over de liefde van God dan is er veel om over na te denken. We waren allemaal stuk voor stuk zeer emotioneel. Na het gebed moest ik de meeting openen. Ik gaf aan dat dit eerste keer in mijn leven was dat ik een vergadering huilend had geopend, maar dat het tranen van blijdschap waren en niet van verdriet. Ik heb hen verteld dat veel mensen in Nederland misschien denken dat ons vrijwilligerswerk in Gobabis een eenrichtingsverkeer is: dat wij hen wat brengen, maar dat wij in de afgelopen dagen juist hebben ervaren dat we heel veel van hen kunnen leren. En dat ervaar ik ook werkelijk zo.
Het was een hele mooie bijeenkomst. Irene en Pia hebben goede afspraken met de Barnabasgroep kunnen maken. Na afloop van de bijeenkomst hebben we uitgebreid afscheid van elkaar genomen. Ze zien erg naar de komst van Pia en Irene uit die in het najaar terug komen.
Na de bijeenkomst hebben we met elkaar geluncht bij De Bakkerij. Papa was de hele ochtend alweer druk met Andre aan het werk geweest in de kleedkamers. De alternatieve elektriciteitsoplossing moest maar weer toegepast worden. Wanneer Andre riep “Ja, boren!”, dan hield papa twee draadjes uit de meterkast tegen de stekker van de boormachine. Uiteindelijk zijn alle klusjes gedaan.
Na de lunch zijn Jan en ik op zoek gegaan naar een mevrouw die misschien voor ons kleine souvenirtjes kan maken die we in Nederland kunnen gebruiken bij het werven van sponsoren voor de WOS. Ik zal er maar niet teveel over uitweiden, maar we kwamen in een of ander raar kleine stenen huisje terecht achter een school waar deze vrouw alleen in woonde zonder elektriciteit of een toilet. Ze leek een kind van een donkere en blanke vader/moeder te zijn, maar dat was niet zo. Ze was van Duitse afkomst en dat was te merken in haar opvattingen. Laten we zeggen dat Hitler in haar verhaal voor kwam en dat ze vond dat zwarten niet te eten moesten krijgen zonder dat ze er voor werken. Jan en ik hebben elkaar regelmatig aangekeken “ help, hoe komen we hier weg”. Uiteindelijk hebben we maar snel een paar dingetjes bij haar gekocht en zijn er snel van door gegaan.
Toen door naar de supermarkt om drinken te halen. We waren namelijk uitgenodigd om met de hele groep bij Lukov te gaan eten; een braai bij hem thuis. Wat leuk om mee te maken. Dan zie je weer een hele andere kant van Gobabis; die van de rijke blanken. Het was een super gezellige avond in een gigantisch huis met zwembad natuurlijk. Hij had van de garage een overdekte plaats gemaakt waarin een gigantische braai stond. Ik heb in m’n hele leven nog nooit zo’n groot stuk vlees op m’n bord gehad (Eric, je had het heerlijk gevonden!!). We hebben erg veel gelachen; het is een man met bijzondere humor en zijn vrouw was zeer attent en gastvrij.

Inmiddels hebben we onze tassen ingepakt en staan op het punt om richting vliegveld te rijden. Joepie, dan zie ik de mannen weer!
Vanochtend hebben we nog de laatste klusjes gedaan. Kopietjes opgehaald van de trainingsboekjes van de Barnabasgroep en deze afgeleverd bij Light for the Children. Daar heb ik ook voor een van de vrijwilligers babykleertjes achtergelaten die ik met Jan had gekocht. Hopelijk heeft ze er veel plezier van. Daarna zijn we nog even langs Wiebe Jan gereden om te kijken hoe het met de toiletgaten gaat. Mooi om te zien hoe geduldig hij met de mannen aan het werk is. Ik kan me voorstellen dat hij af en toe wel gillend weg zou willen lopen, want het gaat allemaal in een zeer rustig tempo. Als ze een steen doorgegeven hebben, dan moeten ze weer even uitrusten. Gelukkig zijn er al 3 toiletten opgemetseld dus het gaat de goede kant op.
Tot slot nog even naar het voetbalveld waar wat verschillende toernooitjes tussen Gobabis en Windhoek bezig waren: voetbal, volleybal en een soort van korfbal. Een van de volleybalteams bestond uit gemeentepersoneel, dus daar wilden we wel een potje tegen spelen, maar dat kon helaas niet vanwege het wedstrijdschema.
Dan nu terug in de Goba voor een laatste lunch en dan op naar Windhoek. We hebben allemaal geen zin in de lange vlucht en rit terug, Je zou nu het liefst meteen thuis willen zijn. Maar goed, we moeten nog even geduld hebben.
Tot morgen! Ik zie er naar uit weer thuis te zijn!!!!