Feest feest feest

Wat een geweldige afsluiting van deze week. Vanochtend werden we rond 6.00 uur gewekt door Harry die bij alle kamers even langsliep met de mededeling dat we wakker moesten worden. Hier in Gobabis wordt ´ie ook wel Hurry Harry genoemd, dus hij doet z´n naam eer aan. Vroeg aan het ontbijt en daarna allemaal netjes uitgedost richting het gemeentehuis. Voor het gemeentehuis stonden al allemaal mensen langs de kant van de weg, ook diverse schoolklassen stonden opgesteld, een militaire delegatie, de brandweerauto, kiepwagens en brandweerwagens die door Smallingerland geschonken zijn aan Gobabis stonden ook klaar voor de optocht. We werden uitgenodigd in het gemeentehuis. Daar ontvingen we allemaal een rood jubileum t- shirt om aan te trekken. Hadden we ons leuk aangekleed (zoals op de uitnodiging was gevraagd), liepen we alsnog met een rood shirt op onze kleding ;-) Het stond heel vrolijk. De viering van dit jubileum was grootst aangepakt; de minister was aanwezig, de counselor van de regio Omaheke, de burgemeesters van zowel Gobabis als Smallingerland, kortom een hele officiele delegatie. Heel bijzonder om dit mee te mogen maken! Rond 8.00 uur ging de hele optocht van mensen en auto’s richting het voetbalveld in Epako. Wij gingen erachteraan in de auto. Onderweg zagen we een van de meiden van Sida Sores lopen (zij heeft een beenprothese en loopt ontzettend moeilijk). Harry en Emiel zijn uit de auto gestapt, zodat zij met ons mee kon rijden. Op het voetbalveld was een gigantische tent opgezet waar alle gasten konden zitten. Daar tegenover een wat kleinere tent voor de officials. Wat een happening! Een paar honderd kinderen zaten op het gras voor de tent, prachtig uitgedoste Herrerodames liepen rond, een heerlijke Afrikaanse chaos. Natuurlijk kwam de officiele delegatie, op z’n Afrikaans, veel later dan gepland aan, dus toen het programma begon liepen we al ruim een half uur achter op schema. Als eerste sprak de burgemeester van Gobabis. Ik denk dat hij serieus wel 10 minuten alleen maar met z’n intro bezig is geweest; “honourable minister, honourable aldeman Rozema, honourable …, honourable …., “ Toen ‘ie uiteindelijk na 10 minuten klaar was met het welkom heten van alle belangrijke mensen hield ‘ie een bijna onverstaanbare speech. Iedereen in de grote tent was gezellig aan het kletsen, de kinderen haalden de meest rare capriolen uit op het grasveld, renden over de trappen van de tribune… super om naar te kijken. De ceremoniemeester probeerde iedere keer weer de menigte enigszins stil te krijgen. ‘Kindikies, sit nu, dit lijkt mooi niet glad nie”. Ik vond eerlijk gezegd dat ze vrij netjes bleven zitten voor zo’n situatie. Daarna mocht Jan Rozema (zoals ik al eerder schreef de verantwoordelijke wethouder uit Smallingerland die bij de start van de vriendschapsband betrokken was) een toespraak houden. Wat zal hij trots geweest zijn. Gistermiddag heeft ‘ie in de raadsvergadering te horen gekregen dat de nieuwe wijk in Epako Rozema Hights gaat heten. Dat is natuurlijk wel heel bijzonder. Daarna nog de nodige speeches, maar ook een aantal prachtige optredens. Het eerste optreden was echter nogal knullig. Een groepje blanke mensen die een oudhollandse dansje in soort van klederdracht opvoerden (ze hadden nog net geen klompen aan). Ik zat naast de vrouw van de gemeentesecretaris van Gobabis en ze vroeg aan mij of we zo in Nederland dansten. Ik vertelde haar “ja, maar ongeveer 80 jaar geleden”. Ze moest vreselijk lachen. Het zag er ook echt niet uit. Daarna een paar dansen van (traditionele) afrikaanse dansgroepen. Heel mooi om te zien. Natuurlijk bleek halverwege het optreden de batterij van m’n videocamera leeg. Zucht. Maar goed, ik heb ook nogal een aantal foto’s genomen. Over foto’s gesproken. De internetverbinding is hier zeer traag en zwak. Het duurt ontzettend lang om een foto te downloaden (en kost dus veel internettijd die we moeten kopen). Vandaar, helaas geen foto’s en filmpjes op de site. Maar geloof me, het eerste bandje van 3 uur is al vol en ik heb stapels foto’s gemaakt!
Alle leden van de Werkgroep Ontwikkelingssamenwerking Smallingerland hebben tijdens de ceremonie een prachtige oorkonde ontvangen van de minister voor hun inzet. Zeer verdiend, want de meeste van hen zetten zich al 15 jaar met hart en ziel in. Na de ceremonie zijn we naar de nieuwe wijk van Epako gereden waar het bord van Rozema Hights werd onthuld. Benieuwd hoe die wijk er over een aantal jaren uit zal zien. We hebben Jan al gevraagd of we allemaal een huisje in zijn wijk mogen bouwen. Kunnen we een gezellig buurtcomite oprichten en de eerste woonservicezone in Gobabis ontwikkelen ;-) Hij zou er nog over nadenken…
Na de onthulling van het bord ben ik met Emiel en Andre terug gereden naar de lodge. Daar hebben we even rustig koffie gedronken. Om 13.00 uur werden we verwacht voor de officiele lunch. Deze vond plaats in een schoolgebouw. In een hele grote ruimte was een buffet ingericht. Natuurlijk met heel veel vlees (mijn hemel, wat eten die afrikanen veel vlees!!!). Schapenhoofd… Heb me er maar niet aan gewaagd, want m’n buik is beslist nog niet op orde. Wel bijzonder om dit allemaal mee te maken, hoor. Zit je zomaar in zo’n bijzonder gezelschap te lunchen. Dat maak je al toerist in Namibie toch echt niet mee. Daar over gesproken…. gisteravond waren we immers uitgenodigd voor een braai bij de burgemeester. Daar hing een heel schaap aan het spit. Vervolgens werd ‘ie van het spit afgehaald en werden de diverse onderdelen van het schaap door een soort van machinebank met elektrische zaag gehaald om er kleinere stukken van te maken.. ieuhhh… Ook gisteravond heb ik regelmatig gedacht hoe bijzonder het is om dit allemaal mee te maken. Na het eten hebben we ons super uitgeleefd om te dansvloer. Hebben we als stijve bleekscheten dansles gehad van de medewerkers van de gemeente. Super!!! Inmiddels kennen we ook de Namibische tophit ‘Marry me’. Daarna zijn we met een groepje nog mee geweest naar de Push & Pull bar. Geloof me, daar kom je als blanke echt niet alleen in als je op bezoek bent in Namibie. De eigenaar van de bar is Frieda (ambtenaar waar Albert regelmatig contact mee heeft) en zij heeft ons binnen geloodst. Onze auto moesten we stijf tegen het gebouw parkeren en dan zouden haar jongens er wel op letten. Normaal is dit gedeelte van Epako niet echt een plek waar je op vrijdagavond rond wilt hangen. Er wordt heeeeeeeel veel bier gedronken. We zijn goed bij elkaar gebleven en omdat we samen met Frieda binnen kwamen en een aantal van haar vriendinnen kon het allemaal prima. We zijn wel een bezienswaardigheid als we binnenkomen als blanken. Zal vast niet vaak gebeuren. Heel bijzonder allemaal. Er waren allerlei optredens van bandjes, dus lekker gedanst.Ook de burgemeester en allerlei medewerkers van de gemeente waren in deze bar..

Terug naar vandaag. Na de lunch hebben we in het Old Age Home even gecontroleerd of de tv en de wasmachine inmiddels geplaatst en verankerd waren. Geloof me, die zitten muurvast! De pastoor heeft een speciaal hekwerk voor de tv gelast en de wasmachine zit zelfs helemaal aan de vloer verankerd. Zal in ieder geval heel lastig worden om dit te stelen! Daarna naar het voetbalveld gereden omdat Marius bij een voetbalwedstrijd aanwezig was. Dit was het veld naast het ‘feestveld’. Daar waren nog horden mensen aanwezig. Er werd allemaal muziek gedraaid. Wat heel vervelend was toen we aankwamen, was het feit dat er vanaf een vrachtwagen eten (rijst en vlees) werd uitgedeeld aan kinderen. Rijen, rijen kinderen die helemaal in de verdrukking kwamen. Grote kinderen duwden de kleintjes weg. Daar wordt dan hardhandig (met een riem) een eind aan gemaakt. Afschuwelijk om te zien hoe er om het eten gevochten wordt. Geke en ik zijn gauw doorgelopen, want daar word je echt heel verdrietig van. Later zagen we dat de vrachtwagen wegreed en dat er allemaal kinderen achteraan renden omdat ze nog niets te eten hadden gehad. Bah!
We hebben de eerste helft van de voetbalwedstrijd gezien. Leuk om Marius in actie te zijn. Die loopt echt helemaal te genieten! In de rust zijn we terug naar de lodge gereden. Toen we in de auto stapten kwamen we de verkoopster van de winkel tegen. Zij heeft voor ons geregeld dat de tv en wasmachine zo snel geplaatst konden worden. Normaal gesproken zou dat echt wel 2 weken geduurd hebben en nu kon het in 2 dagen! Ze dacht dat Harry en ik getrouwd waren, hihihihihi.
Bij de logde hebben we eindelijk eens een keer een duik in het zwembad(je) genomen. Wat heerlijk om zomaar een middag even te kunnen relaxen. Hier staat op een bordje ‘Skop die skoene uit en relax’. Nou, dat hebben we gedaan. Heerlijk!
Daarna nog een keer uit eten geweest. Alweer de laatste keer hier in Gobabis. Vreemd idee om dit weer achter te moeten laten. We hebben afscheid genomen van Rebecca, Johanna en Bouwina omdat zij niet mee reizen naar Botswana. We hebben afgesproken om in Nederland nog een keer af te spreken en te kijken op welke wijze ik bij het Old Age Home betrokken kan blijven.
En dan nu koffers inpakken en vroeg slapen. Morgen willen we eigenlijk om 8.00 uur rijden. We moeten morgen aardig wat kilometers rijden, dus dan is het wel lekker om vroeg te vertrekken. Heel dubbel gevoel. Ik heb enorm veel zin om naar Botswana te gaan, maar ook moeilijk om Gobabis en met name Epako weer achter me te laten. Deze week heeft m’n leven in alle opzichten verrijkt.
Geen idee hoe het gaat met de internetverbinding op de verschillende plekken in Botswana waar we verblijven. Hopelijk kan ik jullie ook volgende week op de hoogte houden. Mochten jullie morgenavond echter niets lezen, dan heeft dat met de verbinding te maken.
Lieve groeten voor jullie allemaal,
Anita