Back in town

De Gobalodge voelt weer als een warme deken. Ook voor John en mam die hier nog niet eerder zijn geweest. Een prachtige omgeving, fijne kamers, lieve medewerkers en lekker eten. Het was goed om weer in de ‘huiskamer’ van ons ontbijt te genieten en dit keer uitgerust van een lange nacht bijslapen.
Na het ontbijt zijn we de auto ingestapt op weg naar het gemeentehuis. Ik had de hoop dat ik daar Frieda of Efraim zou treffen om te informeren naar de container. Helaas, beide waren niet beschikbaar vanwege een vergadering. Dan maar even snel naar de telephoneshop voor een Namibische simkaart. Wel zo handig om hier bereikbaar te zijn. Na een paar boodschappen bij de Shoprite stapten we met z’n vieren in de auto op weg naar het OAH. Mooi om te zien dat het hele terrein nu omheind is met een stevig hek en een doorgetrokken muur. De tuin stond er goed bij. De eerste groenten kwamen alweer op. In de gezamenlijke ruimte troffen we de matrone die met haar administratie bezig was. Ze was blij ons weer te zien. Beide heren ging natuurlijk meteen op een ‘elektriciteitsexpeditie’. Dan vliegen er allerlei technische termen door de ruimte, waar ik geen hout van snap. Maar dat hoeft ook niet, als zij het maar snappen. Al gauw was duidelijk dat de voorbereidende werkzaamheden voor de zonnepanelen nog niet gedaan waren. Ook de elektriciteit in de nieuwe woningen was nog niet aangebracht. Gaf de mannen wel de gelegenheid om even te bespreken hoe ze het precies wilden.
Natuurlijk ook nog even een praatje met een paar bewoners gemaakt. James begon meteen weer te steunen en kreunen over z’n oude rolstoel, maar dat hoort gewoon bij het spelletje. Een nieuwe geven heeft geen zin, want als je een half jaar later hier weer bent, zit ‘ie gewoon weer in z’n oude brikje.
Toen in de auto op zoek naar de gemeentewerf. Eens even informeren of de container daar toevallig staat. De eerste blikken op Epako kwamen wel binnen bij mam en John. Het blijft ook onwerkelijk om te zien hoe mensen hier moeten leven. Inmiddels ben ik al wat gewend aan die beelden op mijn netvlies, maar ik kan me hun beleving heel goed voorstellen. Zo zat ik drie jaar geleden ook in de auto.
Op een of andere manier reden we steeds net verkeerd en konden de gemeentewerf niet vinden. Super stom natuurlijk. Toen maar even bij een van de bedrijfjes gevraagd. Bleek dat we een afslag moesten nemen en er misschien 200 meter vandaan waren.
Toen we bij de gemeente naar de container vroegen, werden er meteen de nodige telefoontjes gepleegd. Duidelijk werd dat ‘ie niet op de gemeentewerf stond, maar dat ‘ie de 17e zou komen. Twee dagen later, dus. Nou ja, dan eerst maar alle voorbereidende werkzaamheden doen en dan de container uitladen.
Om een uur hadden we met de meiden van de Thuiszorg (ik noem ze voortaan gewoon ‘de meiden’ ) afgesproken bij Wimpies. Aan een lekkere bak cappuccinno en een broodje waren we tenslotte wel toe. Inmiddels had ik telefonisch contact met Piet gehad (de elektricien van de gemeente) en daar hadden we om 14.00 uur een afspraak mee op het terrein van het OAH.
Na de lunch ging mam met de meiden mee om alle verzorgingspakketjes voor de vrijwilligers van Sympathy Caregivers klaar te maken. Ik weer met de mannen in de auto naar het OAH. Pap heeft het rijden in Namibie nog niet helemaal onder de knie ;-) Laten we zeggen dat het nog even moet wennen. John is zo’n beejte opperhoofd handrem want iedere keer als we weg willen rijden, vergeet pap dat de handrem er nog op staat. En bij het schakelen heeft ‘ie regelmatig Johns’ been te pakken ipv de pook. En nee, hier mogen straks bij thuiskomst geen grappen over gemaakt worden!!!
Maar goed, om 14.00 uur zijn we bij het OAH en al gauw komt Piet er ook aan rijden. Een klein, druk Afrikaans mannetje dat enorm geïnteresseerd is in de zonnepanelen. Hij wil graag aanwezig zijn als de mannen gaan installeren, omdat hij zelf ook een handeltje in zonnepanelen wil beginnen in Gobabis. Ruim een uur worden alle technische details besproken. Duidelijk is wat er gedaan moet worden, welk materiaal nodig is en op welke termijn alles gerealiseerd wordt. Piet zegt toe dat hij morgen met een team om 9.00 uur bij het OAH is om met de eerste werkzaamheden te beginnen. Dat is goed nieuws!
Toen weer in de auto op weg naar Light for the Childeren, het project van Henk, omdat hij waarschijnlijk wel een ladder heeft die we nodig hebben voor de klusjes bij het OAH. Ook zouden we even langs Sida Sores rijden omdat ik om 16.00 uur een afspraak met Suzie had. Maar die smstje dat de afspraak naar dinsdag was verschoven. We waren halverwege de route naar Light for the Children. Die route gaat dwars door Epako. Dan wordt het steeds stiller in de auto. Je ziet dezelfde verbijstering op het gezicht van John die ik drie jaar geleden ook had. We besloten om terug te rijden naar de Gobalodge om mam op te halen, zodat we haar ook even mee kunnen nemen naar Light for the Children.. Bij de Gobalodge nog even wat gedronken en toen weer op weg. Eerst nog even langs het gemeentehuis in de hoop iemand te treffen die me meer over de container kan vertellen. Daar trof ik Frieda. Na een stevige knuffel en een voorstellingsronde meteen maar over de container begonnen. Zij loodste ons de kamer van Efraim (gemeentesecretaris) binnen. Je kon zien dat die al redelijk in de stress zat over de container omdat er toch weer administratieve toestanden blijken te zijn bij de haven. Echt duidelijkheid over wanneer de container daadwerkelijk in Gobabis komt te staan, krijgen we helaas niet. Maar het besef dat het belang van de container enorm is, was bij hem wel duidelijk. Tuurlijk loop je dan redelijk gefrustreerd het gemeentehuis weer uit, maar daar in blijven hangen heeft ook geen zin. Dus we hebben besloten dat we erin geloven dat deze week alles goed gaat komen!
Toen op weg naar Light for the Children, het project van Henk. Toen we de auto parkeerden, bleek Henk ook aanwezig te zijn. Een hartelijke begroeting volgde. Geweldig om te zien dat hij er een heel nieuw gebouw bij heeft waarin houtbewerkingsles en computerles gegeven kan worden. De ladder wilde hij wel voor ons regelen. Of de mannen dan even voor hem wilde kijken naar de warmwaterboiler, want daar had hij problemen mee. Tuurlijk! Afspraak was dat de mannen op dinsdag aan het eind van de dag, als het wat minder heet is, langs zouden komen.
Na het gesprek met Henk nog een stukje in Epako rondgelopen. Allemaal kinderen kwamen op ons af. Ze vinden het zo prachtig als je foto’s van ze neemt of filmt. En dan natuurlijk met elkaar het resultaat op het schermpje bekijken. Hilarisch!! En toch blijft het vreemd voelen om de ellende van een ander, tenminste zo ervaren wij als buitenstaanders dat, te fotograferen. Heerlijk met de kinderen gekletst over school, en lievelingseten, en namen uitgewisseld. Ze vonden onze witten benen erg amusant. Die moesten ook even aangeraakt worden. Ook het feit dat we allemaal ander haar hebben, vinden ze bijzonder. En toen mam het petje van pap aftrok, lagen ze slap van het lachen. “He has no hair!”.
Met een gemengd gevoel stap je dan weer in de auto. Dankbaar voor zoveel blijdschap die de kinderen met je gedeeld hebben, verdrietig om de omstandigheden waarin ze leven.

’s Avonds weer heerlijk in de Gobalodge gegeten. Alleen jammer dat we elkaar af en toe niet kunnen verstaan door twee oorverdovende brulkikkers in het kleine vijvertje. Die heb ik hier nog nooit eerder gehoord. Niet normaal hoeveel geluid die beestjes produceren. We hebben John op pad gestuurd om ze eens stevig toe te spreken; dat dit toch echt niet kon. Tussen de tafel en de vijver zit ongeveer 10 meter. Toen ‘ie halverwege was, werden ze in een keer stil. Prachtig! Maar goed, hij zat nog niet een minuut weer op z’n plek en toen brulden ze al weer. Pia er op af. En ja hoor, na 5 meter waren ze weer stil. En toen ze weer zat, begonnen ze weer. Dit heeft zich nog een paar keer herhaald. Rond een uur of 12 waren ze stil. En wij ook.