Container stress
Blijf op de hoogte en volg Anita
19 Oktober 2012 | Nederland, Bovenkarspel
Vannacht lekker geslapen. Overdag is het heel warm, maar gelukkig koelt het ’s avond af. Enige vervelende is dat ik eerst iedere avond de kamer helemaal inspecteer op grote spinnen en slangen. De eerste dag zaten er namelijk twee enorme spinnen in m’n kamer die ’s avonds niet meer op hun plek zaten (jak!) en we hebben maandagavond al een slang(etje) bij het terras gehad en toen vertelden ze doodleuk dat ze een paar weken geleden een slang van 3 meter op het terrein hadden (aaaaahhh!!!)
Sneu dat pap super last van z’n keel heeft en heel erg hees is. Dat maakt het slapen niet echt prettig. Hopelijk knapt ‘ie snel weer wat op.
Om 7.00 uur zaten we aan het ontbijt en toen waren de mannen al een half uur bij Sida Sores aan de slag ivm de warmwaterboiler. Bikkels! Ze hadden van de Goba een lekker ontbijtpakketje meegekregen. Alhoewel, pakketje; twee sandwiches, blikje fris, worstje, gekookt ei, marsje, zakje chips, fruit, enz. Meer een survivalpakket voor de hele dag.
Helaas bleek achteraf dat de mannen de klus bij Henk niet goed konden uitvoeren, omdat de ladder te kort was om bij het juiste dak te komen. Ze hebben nog een poging gewaagd om via de lagere daken naar boven te klimmen, maar aangezien de daken hier alleen bestaan uit wat latjes met daarop golfplaten bevestigd, leek dat niet een heel slim plan. Ze zijn dus om 8.00 uur weer richting OAH gereden in de hoop dat de elektriciens daar alweer aan de slag waren. Die kwamen echter een half uurtje later opdagen, ditmaal wel met een auto. En gelukkig had Piet weer wat materialen afgeleverd. Dus er kon weer het nodige werk verricht worden.
De meiden en mam hadden om 8.00 uur een afspraak in het ziekenhuis als ‘nurses from Holland’. Nou, die hebben een ochtend meegemaakt die ze niet snel meer zullen vergeten. De plaatsvervangend geneesheerdirecteur en het hoofd van de zusters heeft hen een uitgebreide rondleiding gegeven in het ziekenhuis. Een tour langs de spreekkamers, het laboratorium, de keuken, de wasserette, verschillende verpleegafdelingen, vervolgens de TB-afdeling. Natuurlijk eerst mondkapjes op om eventuele besmetting te voorkomen. Het aantal patienten met TB schijnt hier erg toe te nemen. De afdeling was ook vol. Veel patienten zaten op een buitenplaatsje en waren zelf thee aan het zetten.
Op een van de afdelingen lag iemand op een bed onder de lakens verstopt. De matrones tikte op de persoon om hem wakker te maken en toen kwam er een zwaar verstandelijk gehandicapte jongen van 20 jaar onder de lakens vandaan. De matrones vertelde dat hij 20 jaar geleden in het ziekenhuis was geboren. Zijn moeder had hem in het ziekenhuis achter gelaten en sindsdien lag hij in dat bed. Af en toe kwam hij er uit, maar dan liep hij over de gangen te schreeuwen. Wat een triestheid.
Vervolgens gingen ze naar de afdeling verloskunde. Die bestond uit een aantal kamers met bedden waarop hoogzwangere vrouwen wachtten op hun bevalling en drie bevallingskamers. Een voor de eerste fase van de bevalling, een voor de fase daarna en tenslotte de kamer waar de baby daadwerkelijk geboren wordt. Toen naar de operatiekamers. En daar bleek dat ze een operatie bij mochten wonen. Sterker nog; een keizersnede. Snel allemaal mondkapjes en beschermende kleding aan en toen zo de operatiekamer in waar men al druk bezig was met de keizersnede. Ik was er niet bij, maar volgens de meiden was het niet een fraai gezicht. De baby was er net uitgehaald en toen bleek alles redelijk mis te gaan. Veel bloed, er werd van alles uit de buik gehaald en van links naar rechts geschoven. De vrouw was in eerste instantie bij omdat ze een ruggenprik had gehad, maar toen het niet goed bleek te gaan, kreeg ze narcose via een mondkapje toegediend. Er was lichte paniek. De geneesheerdirecteur deed snel operatiekleren aan en de dames zijn de ruimte maar weer uitgegaan. Eigenlijk ontdaan door de omstandigheden waarin zulke operaties plaats moeten vinden. We hopen er deze week nog achter te komen of de vrouw de operatie heeft doorstaan.
Om 11.00 uur had ik een afspraak met Magda en Suzie (van de trust) bij Bank Windhoek waar Magda werkt. Daar hebben we de nodige zaken m.b.t. het OAH doorgesproken. Ondertussen had ik de nodige telefoontjes gepleegd over de container. Er gingen namelijk allemaal verschillende versies de ronde waarom de container nog niet in Gobabis is. Uiteindelijk bleek dat er alsnog een importdocument nodig was waarvan men in eerste instantie zei dat die nodig was. Helaas waren de CEO en Frieda niet op het gemeentehuis aanwezig, maar kon ik bij mr. Makili terecht om te regelen dat we het originele importdocument uit Windhoek zouden ontvangen.
In het gemeentehuis hebben we samen allemaal telefoontjes met het ministerie van handel en transport in Windhoek gepleegd om te achterhalen waar dat document bleef. Dat bleek op het bureau van een ambtenaar te liggen, die het niet nodig vond het naar Gobabis per koerier te sturen. Dat moesten we zelf maar regelen. Dus eerst een koeriersbedrijf gebeld. Die kon het document op z’n vroegst de dag daarna in Gobabis hebben. Terwijl wij het natuurlijk liever vandaag nog in Gobabis hadden. Beide ambtaren gingen druk aan de slag om hun sociale netwerk in te schakelen. In de hoop dat een van hun vrienden in Windhoek bereid waren om het document op te halen en naar Gobabis te brengen. Helaas was niemand in de gelegenheid dit te doen. Dan toch maar de koerier ingeschakeld en afgesproken dat ik donderdagochtend om 8.00 uur in het gemeentehuis zou zijn omdat de koerier er dan zou zijn met het benodigde document. Met een sprankje hoop dat de container er morgen of overmorgen zou kunnen zijn, ben ik naar de Wimpy’s gereden om hamburgers en drinken op te halen voor de elektriciens die aan het werk waren bij het OAH. Als wij voor een lunch zorgen, dan hoeven ze niet eerst terug naar huis te lopen wat een hele hoop tijd scheelt.
Het blijft lollig om je autootje wat door Gobabis en Epako te scheuren. Ben vandaag een soort taxibedrijf ;-)
Met de hamburgers in de auto naar OAH gereden en John en pap opgehaald. Lekker even terug gereden naar de Goba om daar rustig een broodje te eten. De dames zaten daar bij te komen van alle indrukken die ze in het ziekenhuis op hadden gedaan. Toen ze uit het ziekenhuis kwamen, hebben ze eerst lak voor de deuren van Sida Sores gekocht en daarna naar de PEP (soort Zeeman) gegaan om alle kleren voor de kinderen in het ziekenhuis te halen. De meeste kinderen die daar lagen, hadden of geen kleren of hele vieze omdat ze regelmatig in hun eigen urine liggen. De setjes met kleren hopen ze vrijdag of zaterdag in het ziekenhuis af te geven.
Na de lunch heb ik de mannen weer naar het OAH gereden, zodat ze verder aan de slag konden met de elektriciens, in de hoop dat al het benodigde materiaal aanwezig zou zijn. Wat voor ons een eenvoudig klusje lijkt, gaat hier gewoon heel anders. Het gereedschap is beperkt, elke handeling wordt in groepsverband besproken, er is geen werkproces te ontdekken, iedereen lijkt gewoon wat te doen. Kortom, niet altijd even makkelijk voor John en pap om daar bij te zijn. Hun handen jeuken om dit klusje even snel te klaren.
Nadat ik hun heb afgezet, ben ik even langs gegaan om te achterhalen wie de sleutel van de gereedschapscontainer heeft. Er staat namelijk een container op het terrein van de gemeente, waarvan we weten dat er gereedschap in ligt. En dat zouden de mannen graag gebruiken. Jammer genoeg weet niemand waar de sleutel ligt en word ik verwezen naar de CEO. Morgen dan maar weer een poging.
Om 14.00 uur hadden we een afspraak met Suzie bij Sida Sores. Alle meiden en mam waren er al toen ik aan kwam rijden. Suzie had gelukkig de sleutels van alle deuren en de container op het terrein van Sida Sores bij haar. De meiden zijn aan de slag gegaan met het schuren en lakken van de buitendeuren. Ze kregen meteen hulp van Mano, een manneke van een jaar of 8 dat tegenover Sida Sores woont. Binnen no time stond ‘ie te schuren. De pot met lak vond ‘ie ook zeer interessant. Maar het lakken hebben ze ‘m maar niet laten doen.
Ondertussen ben ik weer naar het centrum van Gobabis te rijden om mest voor de tuin van het OAH te halen. De tuin staat er prachtig bij! Echt super om te zien hoe enthousiast de vrijwilligers de tuin onderhouden. Omdat het voorjaar is, wilden ze graag een aantal nieuwe gewassen inzaaien, maar er was geen mest meer. En aangezien het rode zand hier niet echt vruchtbaar is, had ik beloofd mest op te halen. Toen ik de zakken met mest in de auto had geladen, belde Sieta om te vragen of ik nog een pot lak op wilde halen, want de deuren zogen de lak helemaal op! Dus nog een ritje langs de verfwinkel en daarna naar het OAH gereden. De mest gebracht en de mannen opgehaald. Met z’n drieen zijn we naar Sida Sores gereden om eens een kijkje in de container te nemen. Pap en John hebben de container geopend. Pffff… ik denk dat het daar binnen wel 50 graden was. Hij lag vol met hulpmiddelen zoals rolstoelen, wandelwagens voor gehandicapte kinderen, bouwmateriaal, enzovoorts. Het leek ons goed om uit te zoeken welke materialen nog bruikbaar waren en welke niet. Dus alles er stuk voor stuk met elkaar uitgesjouwd. De bruikbare materialen hebben we schoongemaakt en in Sida Sores gezet. Er zat ook een speciale schommel voor kinderen met een handicap bij. Die hebben mama en ik in de boom naast het gebouw van Sida Sores gehangen. Wow, dat vonden de kinderen prachtig! De kapotte en niet meer te gebruiken materialen hebben we vervolgens naast de container op elkaar gestapeld en gevraagd of de gemeente die stapel op wilde komen halen. De bouwmaterialen hebben we netjes in de container gelegd. Waarschijnlijk kan Henk die nog wel goed gebruiken. Een warm klusje!
Al zwetend en stinkend weer in de auto terug naar de Goba. Een duik in het koude water van het zwembad en een koude cola light doet dan wonderen! Iedereen is lekker onder de douche gedoken en daarna hebben we heerlijk gegeten bij de Gobalodge.
Alweer een dag voorbij…
Sneu dat pap super last van z’n keel heeft en heel erg hees is. Dat maakt het slapen niet echt prettig. Hopelijk knapt ‘ie snel weer wat op.
Om 7.00 uur zaten we aan het ontbijt en toen waren de mannen al een half uur bij Sida Sores aan de slag ivm de warmwaterboiler. Bikkels! Ze hadden van de Goba een lekker ontbijtpakketje meegekregen. Alhoewel, pakketje; twee sandwiches, blikje fris, worstje, gekookt ei, marsje, zakje chips, fruit, enz. Meer een survivalpakket voor de hele dag.
Helaas bleek achteraf dat de mannen de klus bij Henk niet goed konden uitvoeren, omdat de ladder te kort was om bij het juiste dak te komen. Ze hebben nog een poging gewaagd om via de lagere daken naar boven te klimmen, maar aangezien de daken hier alleen bestaan uit wat latjes met daarop golfplaten bevestigd, leek dat niet een heel slim plan. Ze zijn dus om 8.00 uur weer richting OAH gereden in de hoop dat de elektriciens daar alweer aan de slag waren. Die kwamen echter een half uurtje later opdagen, ditmaal wel met een auto. En gelukkig had Piet weer wat materialen afgeleverd. Dus er kon weer het nodige werk verricht worden.
De meiden en mam hadden om 8.00 uur een afspraak in het ziekenhuis als ‘nurses from Holland’. Nou, die hebben een ochtend meegemaakt die ze niet snel meer zullen vergeten. De plaatsvervangend geneesheerdirecteur en het hoofd van de zusters heeft hen een uitgebreide rondleiding gegeven in het ziekenhuis. Een tour langs de spreekkamers, het laboratorium, de keuken, de wasserette, verschillende verpleegafdelingen, vervolgens de TB-afdeling. Natuurlijk eerst mondkapjes op om eventuele besmetting te voorkomen. Het aantal patienten met TB schijnt hier erg toe te nemen. De afdeling was ook vol. Veel patienten zaten op een buitenplaatsje en waren zelf thee aan het zetten.
Op een van de afdelingen lag iemand op een bed onder de lakens verstopt. De matrones tikte op de persoon om hem wakker te maken en toen kwam er een zwaar verstandelijk gehandicapte jongen van 20 jaar onder de lakens vandaan. De matrones vertelde dat hij 20 jaar geleden in het ziekenhuis was geboren. Zijn moeder had hem in het ziekenhuis achter gelaten en sindsdien lag hij in dat bed. Af en toe kwam hij er uit, maar dan liep hij over de gangen te schreeuwen. Wat een triestheid.
Vervolgens gingen ze naar de afdeling verloskunde. Die bestond uit een aantal kamers met bedden waarop hoogzwangere vrouwen wachtten op hun bevalling en drie bevallingskamers. Een voor de eerste fase van de bevalling, een voor de fase daarna en tenslotte de kamer waar de baby daadwerkelijk geboren wordt. Toen naar de operatiekamers. En daar bleek dat ze een operatie bij mochten wonen. Sterker nog; een keizersnede. Snel allemaal mondkapjes en beschermende kleding aan en toen zo de operatiekamer in waar men al druk bezig was met de keizersnede. Ik was er niet bij, maar volgens de meiden was het niet een fraai gezicht. De baby was er net uitgehaald en toen bleek alles redelijk mis te gaan. Veel bloed, er werd van alles uit de buik gehaald en van links naar rechts geschoven. De vrouw was in eerste instantie bij omdat ze een ruggenprik had gehad, maar toen het niet goed bleek te gaan, kreeg ze narcose via een mondkapje toegediend. Er was lichte paniek. De geneesheerdirecteur deed snel operatiekleren aan en de dames zijn de ruimte maar weer uitgegaan. Eigenlijk ontdaan door de omstandigheden waarin zulke operaties plaats moeten vinden. We hopen er deze week nog achter te komen of de vrouw de operatie heeft doorstaan.
Om 11.00 uur had ik een afspraak met Magda en Suzie (van de trust) bij Bank Windhoek waar Magda werkt. Daar hebben we de nodige zaken m.b.t. het OAH doorgesproken. Ondertussen had ik de nodige telefoontjes gepleegd over de container. Er gingen namelijk allemaal verschillende versies de ronde waarom de container nog niet in Gobabis is. Uiteindelijk bleek dat er alsnog een importdocument nodig was waarvan men in eerste instantie zei dat die nodig was. Helaas waren de CEO en Frieda niet op het gemeentehuis aanwezig, maar kon ik bij mr. Makili terecht om te regelen dat we het originele importdocument uit Windhoek zouden ontvangen.
In het gemeentehuis hebben we samen allemaal telefoontjes met het ministerie van handel en transport in Windhoek gepleegd om te achterhalen waar dat document bleef. Dat bleek op het bureau van een ambtenaar te liggen, die het niet nodig vond het naar Gobabis per koerier te sturen. Dat moesten we zelf maar regelen. Dus eerst een koeriersbedrijf gebeld. Die kon het document op z’n vroegst de dag daarna in Gobabis hebben. Terwijl wij het natuurlijk liever vandaag nog in Gobabis hadden. Beide ambtaren gingen druk aan de slag om hun sociale netwerk in te schakelen. In de hoop dat een van hun vrienden in Windhoek bereid waren om het document op te halen en naar Gobabis te brengen. Helaas was niemand in de gelegenheid dit te doen. Dan toch maar de koerier ingeschakeld en afgesproken dat ik donderdagochtend om 8.00 uur in het gemeentehuis zou zijn omdat de koerier er dan zou zijn met het benodigde document. Met een sprankje hoop dat de container er morgen of overmorgen zou kunnen zijn, ben ik naar de Wimpy’s gereden om hamburgers en drinken op te halen voor de elektriciens die aan het werk waren bij het OAH. Als wij voor een lunch zorgen, dan hoeven ze niet eerst terug naar huis te lopen wat een hele hoop tijd scheelt.
Het blijft lollig om je autootje wat door Gobabis en Epako te scheuren. Ben vandaag een soort taxibedrijf ;-)
Met de hamburgers in de auto naar OAH gereden en John en pap opgehaald. Lekker even terug gereden naar de Goba om daar rustig een broodje te eten. De dames zaten daar bij te komen van alle indrukken die ze in het ziekenhuis op hadden gedaan. Toen ze uit het ziekenhuis kwamen, hebben ze eerst lak voor de deuren van Sida Sores gekocht en daarna naar de PEP (soort Zeeman) gegaan om alle kleren voor de kinderen in het ziekenhuis te halen. De meeste kinderen die daar lagen, hadden of geen kleren of hele vieze omdat ze regelmatig in hun eigen urine liggen. De setjes met kleren hopen ze vrijdag of zaterdag in het ziekenhuis af te geven.
Na de lunch heb ik de mannen weer naar het OAH gereden, zodat ze verder aan de slag konden met de elektriciens, in de hoop dat al het benodigde materiaal aanwezig zou zijn. Wat voor ons een eenvoudig klusje lijkt, gaat hier gewoon heel anders. Het gereedschap is beperkt, elke handeling wordt in groepsverband besproken, er is geen werkproces te ontdekken, iedereen lijkt gewoon wat te doen. Kortom, niet altijd even makkelijk voor John en pap om daar bij te zijn. Hun handen jeuken om dit klusje even snel te klaren.
Nadat ik hun heb afgezet, ben ik even langs gegaan om te achterhalen wie de sleutel van de gereedschapscontainer heeft. Er staat namelijk een container op het terrein van de gemeente, waarvan we weten dat er gereedschap in ligt. En dat zouden de mannen graag gebruiken. Jammer genoeg weet niemand waar de sleutel ligt en word ik verwezen naar de CEO. Morgen dan maar weer een poging.
Om 14.00 uur hadden we een afspraak met Suzie bij Sida Sores. Alle meiden en mam waren er al toen ik aan kwam rijden. Suzie had gelukkig de sleutels van alle deuren en de container op het terrein van Sida Sores bij haar. De meiden zijn aan de slag gegaan met het schuren en lakken van de buitendeuren. Ze kregen meteen hulp van Mano, een manneke van een jaar of 8 dat tegenover Sida Sores woont. Binnen no time stond ‘ie te schuren. De pot met lak vond ‘ie ook zeer interessant. Maar het lakken hebben ze ‘m maar niet laten doen.
Ondertussen ben ik weer naar het centrum van Gobabis te rijden om mest voor de tuin van het OAH te halen. De tuin staat er prachtig bij! Echt super om te zien hoe enthousiast de vrijwilligers de tuin onderhouden. Omdat het voorjaar is, wilden ze graag een aantal nieuwe gewassen inzaaien, maar er was geen mest meer. En aangezien het rode zand hier niet echt vruchtbaar is, had ik beloofd mest op te halen. Toen ik de zakken met mest in de auto had geladen, belde Sieta om te vragen of ik nog een pot lak op wilde halen, want de deuren zogen de lak helemaal op! Dus nog een ritje langs de verfwinkel en daarna naar het OAH gereden. De mest gebracht en de mannen opgehaald. Met z’n drieen zijn we naar Sida Sores gereden om eens een kijkje in de container te nemen. Pap en John hebben de container geopend. Pffff… ik denk dat het daar binnen wel 50 graden was. Hij lag vol met hulpmiddelen zoals rolstoelen, wandelwagens voor gehandicapte kinderen, bouwmateriaal, enzovoorts. Het leek ons goed om uit te zoeken welke materialen nog bruikbaar waren en welke niet. Dus alles er stuk voor stuk met elkaar uitgesjouwd. De bruikbare materialen hebben we schoongemaakt en in Sida Sores gezet. Er zat ook een speciale schommel voor kinderen met een handicap bij. Die hebben mama en ik in de boom naast het gebouw van Sida Sores gehangen. Wow, dat vonden de kinderen prachtig! De kapotte en niet meer te gebruiken materialen hebben we vervolgens naast de container op elkaar gestapeld en gevraagd of de gemeente die stapel op wilde komen halen. De bouwmaterialen hebben we netjes in de container gelegd. Waarschijnlijk kan Henk die nog wel goed gebruiken. Een warm klusje!
Al zwetend en stinkend weer in de auto terug naar de Goba. Een duik in het koude water van het zwembad en een koude cola light doet dan wonderen! Iedereen is lekker onder de douche gedoken en daarna hebben we heerlijk gegeten bij de Gobalodge.
Alweer een dag voorbij…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
