Alsnog het verslag van dinsdag...
Door: anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
17 Februari 2010 | Nederland, Leeuwarden
Het was een baie warme dag! Strak blauwe lucht en rond de 36 graden. Da´ s even wat anders dan sneeuw en kou! Onze bleke winterhuid heeft ´t zwaar te verduren. Ik ben niet de enige die al redelijk verbrand is, ondanks het vele smeren van zonnebrandcreme.
Vanochtend na het ontbijt zijn we weer naar het Old Age Home gereden. De vrijwilligers stonden al keurig op ons te wachten, dus ´ons kon meteen gaan stap´ zoals ze dat hier zeggen. Ditmaal op weg naar een van de achterste stukken van Epako. Een flinke wandeling dus. Als eerste gingen we naar Simon 2. Tsja, zo heet ´ie, kan er ook niks aan doen. Gisteren hadden we met hem afgesproken dat ´ie vandaag gewassen en geschoren zou worden. Julia, een van de vrijwilligers, heeft eerst zijn kroeshaar er helemaal afgeknipt. Hele gekke gewaarwording, het leek wel een schapenvachtje dat er af ging. Oh, wat was die man blij. Daarna werd ´ie in de hut door twee mannelijke vrijwilligers helemaal van top tot teen gewassen. Z´n paasbeurt werd er voor de grap gezegd, want hij was voor het laatst vlak voor kerst gewassen. De vrijwilligers zijn inmiddels goed getraind en doen hun werk in de sloppenwijk uitstekend. En dat terwijl ze zelf ook al aardig op leeftijd zijn. Vervolgens zijn we naar een man gegaan die al twee jaar voor z´n hutje zit omdat hij niet meer kan lopen. Zijn ene voet was helemaal opgezwollen. Zag er eng uit. Er zat een enorme ontsteking in. Hij had er helemaal geen gevoel meer in. We hebben besloten dat ´ie naar het ziekenhuis moest om te kijken hoe dit behandeld moest worden. Johanna en Rebecca hebben hem samen met een van de vrijwilligers naar het ziekenhuis gebracht. Daar hebben ze aardig wat uurtjes doorgebracht. Uiteindelijk bleek dat de voet geamputeerd moet worden. Morgen gaat hij met de ambulance naar Windhoek. Pia, Aukje en ik gingen met de rest van de vrijwilligers verder op stap. Julia wilden dat we even bij een kindje gingen kijken dat ziek was. We troffen een moeder van 17 jaar met een kindje van 1 jaar op schoot met een enorm waterhoofd. Verschrikkelijk triest. Het kindje was helemaal onderontwikkeld omdat het niets kon vanwege dat zware hoofd. Ze lag de hele dag op de grond of bij haar mama op schoot. De fontanel was door de druk op de hersens niet goed gesloten. Aan de littekens te zien was er wel een pompje ingebracht maar we hebben het vermoeden dat dat niet meer werkt. Hopelijk ga ik morgen of donderdag samen met een vrijwilliger met dit kindje naar het ziekenhuis om te kijken wat er moet gebeuren. De reden dat de moeder niet gaat is omdat het ziekenhuis niet op loopafstand is. Ze heeft geen geld voor een taxi en ook niet voor een doktersconsult. Dan moet je denken aan een totaalbedrag van ongeveer 2,50 euro. Dat betaal ik dus wel! Het trieste is dat dit geen incidenten in Epako zijn. Zo zijn er talloze gevallen. En je kunt ze gewoonweg niet allemaal helpen. Moeilijk om mee om te gaan. En toch begin je al een beetje te wennen aan de beelden die je op je netvlies krijgt.
Tussen de middag hebben we even geluncht in The Bakery. Fijn om even afstand te nemen. Vervolgens heb ik in de supermarkt wat drinken en koekjes gehaald om mee te nemen naar de vrijwilligerstraining. Om 14.00 uur heeft Bouwina mij afgezet bij het Old Age Home. Rebecca en Johanna waren er nog niet want die zaten nog in het ziekenhuis. De vrijwilligers zouden pas om 14.30 uur komen, dus ik heb heerlijk een half uur alleen daar doorgebracht. Lekker met de kinderen die daar bij hun grootouders wonen gespeeld. Dolblij met de ballonnen die ik voor ze mee had gebracht! Eentje kwam even heerlijk bij mee op schoot zitten. Kan me wel voorstellen want veel aandacht krijgen ze hier niet. Hun grootouders kunnen nog weinig zelf, hun ouders zijn al overleden aan Aids, dus ze moeten al heel jong zorgen voor het eten. Verder hangen ze wat rond want er is geen geld om naar school te gaan.
Toen de vrijwilligers kwamen heb ik een training gegeven over de effecten van langdurig alcoholgebruik bij ouderen. Hoe herken je dit, wat kun je er als vrijwilliger aan doen, wat gebeurt er als je alcohol gebruikt als je ook medicijnen slikt, wat zijn de gevolgen, etc. etc. Hele basale kennis, maar voor hen zeer waardevol. Fijn dat ik in Nederland allemaal informatie van de familie Poppema heb gekregen!
Ook zo´n bijeenkomst begint met gebed en daarna praat ik deels Engels, deel Nederlands, deel Zuidafrikaans voor zover ik dat kan. En anders is er wel een vrijwilliger die het weer voor me vertaald. Soms duur t het een poosje voordat je elkaar begrijpt. Zo noemen ze dement hier schoongewas. Tsja, voordat je elkaar dan begrijpt… Het was een leuke bijeenkomst. Wonderlijk hoe snel ze me al accepteren in de groep.
Marius en Harry hebben de dag weer heel anders doorgebracht. Zij hebben ´s ochtends allemaal voetbalmaterialen ingekocht en een aantal balen maismeel, kilo´s suiker en flessen olie. Daar maken ze in Epako millipap van. Het enige wat de meeste mensen hier te eten krijgen. Ze hebben dit bij een aantal projecten, o.a. Old Age Home afgegeven zodat er voorlopig weer een redelijke voorraad is. Om 16.00 uur is Marius naar het voetbalveld gegaan voor de eerste training met de coaches. De rest van de groep heeft toen een donkeyride gemaakt. Op een zelfgefabriceerd karretje dat door paarden werd getrokken zijn we door Epako gereden. Onderweg mochten we even in een van de hutjes kijken en in een van de woningen die de gemeente Smallingerland heeft neergezet. Wat een verschil! Bij de laatste waren we op bezoek bij een Zimbabwaanse jongen die medicijnman was. Hij kon met allerlei kruidengoedjes ziekten genezen. Tsja… hij had ongeveer 20 klanten per dag. Zonde dat de mensen het beetje geld dat ze hebben hier aan besteden. Maar ja, als je te horen krijgt dat hij je ook geluk kan geven met een kruidengoedje zou ik het misschien in die uitzichtloze situatie ook wel doen.
Na de donkeyride zijn we nog even naar het voetbalveld gereden om bij de training van de coaches te zien. Ook het meidenteam was op het veld. Alle shirtjes en broekjes die Harry mee had genomen waren nu uitgedeeld. Zag er prachtig uit! Van die mooie zwarte meiden in de witte Heerenveenshirtjes met pompebleden erop. Super! Voetbal is hier een prachtig middel om even uit de ellende weg te stappen. Je kunt zien dat ze er van genieten. De meesten voetballen op blote voeten omdat er geen geld voor schoenen is. Sommigen hebben een schoen aan die ze ergens gevonden hebben, maar ze voetballen er niets minder om!
Zoals jullie lezen, het was weer een volle , indrukwekkende dag. Morgenochtend ga ik samen met Pia en Aukje een bezoek aan de clinic, een klein ziekenhuisje, brengen. Daar kunnen we meteen alle materialen die ik van Helga en Boukje heb gekregen afgeven. Vooral met de matjes uit de kraampakketten van Helga zijn ze vast erg blij. De vrouwen mogen niet in de hutjes bevallen van de gemeente en moet dit in de clinic doen. Maar ook daar zijn weinig materialen voor handen, dus dat komt goed uit! En geloof me, er worden hier heel veel kindjes geboren. Tsjongejonge, wat een hoop jonge moeders. Er lopen al meiskes van 13 jaar zwanger rond.
Morgenmiddags gaan we waarschijnlijk een handwasmachine kopen voor het Old Age Home van de giften die zijn binnen gekomen. Dan kan eindelijk de kleding van de bewoners gewassen worden! Over de besteding van de rest van het geld ga ik nog even goed nadenken, dat horen jullie gauw.
Welterusten allemaal!
Vanochtend na het ontbijt zijn we weer naar het Old Age Home gereden. De vrijwilligers stonden al keurig op ons te wachten, dus ´ons kon meteen gaan stap´ zoals ze dat hier zeggen. Ditmaal op weg naar een van de achterste stukken van Epako. Een flinke wandeling dus. Als eerste gingen we naar Simon 2. Tsja, zo heet ´ie, kan er ook niks aan doen. Gisteren hadden we met hem afgesproken dat ´ie vandaag gewassen en geschoren zou worden. Julia, een van de vrijwilligers, heeft eerst zijn kroeshaar er helemaal afgeknipt. Hele gekke gewaarwording, het leek wel een schapenvachtje dat er af ging. Oh, wat was die man blij. Daarna werd ´ie in de hut door twee mannelijke vrijwilligers helemaal van top tot teen gewassen. Z´n paasbeurt werd er voor de grap gezegd, want hij was voor het laatst vlak voor kerst gewassen. De vrijwilligers zijn inmiddels goed getraind en doen hun werk in de sloppenwijk uitstekend. En dat terwijl ze zelf ook al aardig op leeftijd zijn. Vervolgens zijn we naar een man gegaan die al twee jaar voor z´n hutje zit omdat hij niet meer kan lopen. Zijn ene voet was helemaal opgezwollen. Zag er eng uit. Er zat een enorme ontsteking in. Hij had er helemaal geen gevoel meer in. We hebben besloten dat ´ie naar het ziekenhuis moest om te kijken hoe dit behandeld moest worden. Johanna en Rebecca hebben hem samen met een van de vrijwilligers naar het ziekenhuis gebracht. Daar hebben ze aardig wat uurtjes doorgebracht. Uiteindelijk bleek dat de voet geamputeerd moet worden. Morgen gaat hij met de ambulance naar Windhoek. Pia, Aukje en ik gingen met de rest van de vrijwilligers verder op stap. Julia wilden dat we even bij een kindje gingen kijken dat ziek was. We troffen een moeder van 17 jaar met een kindje van 1 jaar op schoot met een enorm waterhoofd. Verschrikkelijk triest. Het kindje was helemaal onderontwikkeld omdat het niets kon vanwege dat zware hoofd. Ze lag de hele dag op de grond of bij haar mama op schoot. De fontanel was door de druk op de hersens niet goed gesloten. Aan de littekens te zien was er wel een pompje ingebracht maar we hebben het vermoeden dat dat niet meer werkt. Hopelijk ga ik morgen of donderdag samen met een vrijwilliger met dit kindje naar het ziekenhuis om te kijken wat er moet gebeuren. De reden dat de moeder niet gaat is omdat het ziekenhuis niet op loopafstand is. Ze heeft geen geld voor een taxi en ook niet voor een doktersconsult. Dan moet je denken aan een totaalbedrag van ongeveer 2,50 euro. Dat betaal ik dus wel! Het trieste is dat dit geen incidenten in Epako zijn. Zo zijn er talloze gevallen. En je kunt ze gewoonweg niet allemaal helpen. Moeilijk om mee om te gaan. En toch begin je al een beetje te wennen aan de beelden die je op je netvlies krijgt.
Tussen de middag hebben we even geluncht in The Bakery. Fijn om even afstand te nemen. Vervolgens heb ik in de supermarkt wat drinken en koekjes gehaald om mee te nemen naar de vrijwilligerstraining. Om 14.00 uur heeft Bouwina mij afgezet bij het Old Age Home. Rebecca en Johanna waren er nog niet want die zaten nog in het ziekenhuis. De vrijwilligers zouden pas om 14.30 uur komen, dus ik heb heerlijk een half uur alleen daar doorgebracht. Lekker met de kinderen die daar bij hun grootouders wonen gespeeld. Dolblij met de ballonnen die ik voor ze mee had gebracht! Eentje kwam even heerlijk bij mee op schoot zitten. Kan me wel voorstellen want veel aandacht krijgen ze hier niet. Hun grootouders kunnen nog weinig zelf, hun ouders zijn al overleden aan Aids, dus ze moeten al heel jong zorgen voor het eten. Verder hangen ze wat rond want er is geen geld om naar school te gaan.
Toen de vrijwilligers kwamen heb ik een training gegeven over de effecten van langdurig alcoholgebruik bij ouderen. Hoe herken je dit, wat kun je er als vrijwilliger aan doen, wat gebeurt er als je alcohol gebruikt als je ook medicijnen slikt, wat zijn de gevolgen, etc. etc. Hele basale kennis, maar voor hen zeer waardevol. Fijn dat ik in Nederland allemaal informatie van de familie Poppema heb gekregen!
Ook zo´n bijeenkomst begint met gebed en daarna praat ik deels Engels, deel Nederlands, deel Zuidafrikaans voor zover ik dat kan. En anders is er wel een vrijwilliger die het weer voor me vertaald. Soms duur t het een poosje voordat je elkaar begrijpt. Zo noemen ze dement hier schoongewas. Tsja, voordat je elkaar dan begrijpt… Het was een leuke bijeenkomst. Wonderlijk hoe snel ze me al accepteren in de groep.
Marius en Harry hebben de dag weer heel anders doorgebracht. Zij hebben ´s ochtends allemaal voetbalmaterialen ingekocht en een aantal balen maismeel, kilo´s suiker en flessen olie. Daar maken ze in Epako millipap van. Het enige wat de meeste mensen hier te eten krijgen. Ze hebben dit bij een aantal projecten, o.a. Old Age Home afgegeven zodat er voorlopig weer een redelijke voorraad is. Om 16.00 uur is Marius naar het voetbalveld gegaan voor de eerste training met de coaches. De rest van de groep heeft toen een donkeyride gemaakt. Op een zelfgefabriceerd karretje dat door paarden werd getrokken zijn we door Epako gereden. Onderweg mochten we even in een van de hutjes kijken en in een van de woningen die de gemeente Smallingerland heeft neergezet. Wat een verschil! Bij de laatste waren we op bezoek bij een Zimbabwaanse jongen die medicijnman was. Hij kon met allerlei kruidengoedjes ziekten genezen. Tsja… hij had ongeveer 20 klanten per dag. Zonde dat de mensen het beetje geld dat ze hebben hier aan besteden. Maar ja, als je te horen krijgt dat hij je ook geluk kan geven met een kruidengoedje zou ik het misschien in die uitzichtloze situatie ook wel doen.
Na de donkeyride zijn we nog even naar het voetbalveld gereden om bij de training van de coaches te zien. Ook het meidenteam was op het veld. Alle shirtjes en broekjes die Harry mee had genomen waren nu uitgedeeld. Zag er prachtig uit! Van die mooie zwarte meiden in de witte Heerenveenshirtjes met pompebleden erop. Super! Voetbal is hier een prachtig middel om even uit de ellende weg te stappen. Je kunt zien dat ze er van genieten. De meesten voetballen op blote voeten omdat er geen geld voor schoenen is. Sommigen hebben een schoen aan die ze ergens gevonden hebben, maar ze voetballen er niets minder om!
Zoals jullie lezen, het was weer een volle , indrukwekkende dag. Morgenochtend ga ik samen met Pia en Aukje een bezoek aan de clinic, een klein ziekenhuisje, brengen. Daar kunnen we meteen alle materialen die ik van Helga en Boukje heb gekregen afgeven. Vooral met de matjes uit de kraampakketten van Helga zijn ze vast erg blij. De vrouwen mogen niet in de hutjes bevallen van de gemeente en moet dit in de clinic doen. Maar ook daar zijn weinig materialen voor handen, dus dat komt goed uit! En geloof me, er worden hier heel veel kindjes geboren. Tsjongejonge, wat een hoop jonge moeders. Er lopen al meiskes van 13 jaar zwanger rond.
Morgenmiddags gaan we waarschijnlijk een handwasmachine kopen voor het Old Age Home van de giften die zijn binnen gekomen. Dan kan eindelijk de kleding van de bewoners gewassen worden! Over de besteding van de rest van het geld ga ik nog even goed nadenken, dat horen jullie gauw.
Welterusten allemaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
