Aan het werk
Door: anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
16 Februari 2010 | Nederland, Leeuwarden
De eerste echte werkdag zit er op. Wat een belevenissen weer. Vandaag zijn we in verschillende groepjes opgesplitst. Marius is samen met Harry, Geke en Emiel naar een overleg met de Trust geweest (de Trust is zeg maar de Namibische tegenhanger van de Werkgroep Ontwikkelingssamenwerking Smallingerland). Daarna zijn ze op bezoek geweest in een van de preschools. Ik ben samen met Pia, Aukje (beide van Thuiszorg De Friese Wouden) en Johanna en Rebecca (verzorgingshuis in Hattem) naar het Old Age Home gegaan. Wat zal dat een grappig gezicht zijn geweest; vijf van die blanke meiden in een witte auto in de krottenwijk. Om 9.00 uur waren we in het Old Age Home. Eerst hebben we een praatje gemaakt met een paar van de bewoners. Er wonen op dit moment geloof ik 5 bewoners. Een aantal van hen heeft ook de kleinkinderen bij zich omdat hun ouders al zijn overleden aan aids. Ze wonen in kleine stenen huisjes met twee kamers en een douche met wc. Geloof me, dit is heel erg luxe vergeleken bij de andere hutjes in Epako. De ouderen worden verzorgd door vrijwilligers. Er wordt voor hen gekookt en ze worden eenmaal per week gewassen. Bij een van de manmensen (op z’n Afrikaans) kon Johanna meteen aan de slag. Hij had pijnlijke voeten. Die zijn gewassen en vervolgens heeft ze z’n teennagels geknipt (met een tang uit de gereedschapskist!!!) We mochten ook even in z’n huisje kijken… pfff…. Wat een lucht en rotzooi. Onvoorstelbaar.
Toen de vrijwilligers aankwamen hebben we even met elkaar kennis gemaakt. Wat een lieve mensen! Het was voor Johanna en Rebecca, die deze vrijwilligers in september getraind hebben, prachtig om te zien dat ze nog steeds iedere dag met het materiaal dat ze destijds hebben gekregen op stap gaan om de oudere mensen in Epako te wassen. Iedere dag gaan ze op stap met een klein teiltje, een stukje zeep en een wasdoekje. Vanochtend mochten we met ze mee om te kijken hoe het ging. Heel, heel bijzonder om door de krottenwijk heen te lopen. De foto’s (gaan we morgen plaatsen) geven hopelijk een beetje weer van wat we daar gezien hebben. Kleine hutjes van plaatmateriaal of plastic waar mensen echt op een paar m2 leven zonder bed, kraan, of wat dan ook. Toch zijn ook de verschillen binnen Epako groot. Er zijn heel kleine, vervuilde en vervallen hutjes waar mensen leven die eigenlijk niet eens geld hebben om water te kopen, maar er zijn ook goed onderhouden hutjes waar mensen alles goed schoon houden, een klein groentetuintje hebben en wat kippen houden. We hebben tijdens onze wandeling een aantal oudere mensen opgezocht. Heel ontroerend om te zien hoe een van de mannelijke vrijwilligers een oudere blinde man met zoveel respect ging wassen. Wat was die man daar blij mee! We vonden het allemaal verbazingwekkend hoe vriendelijk en vol vertrouwen mensen op ons reageerden. Staan er zomaar ineens vijf van die blanke dames naast je hut. We hebben veel gezien, gehoord en geroken. We mochten in een hutje naar binnen om even te kijken bij een vier weken oude tweeling die op bed lag. Zeer bijzonder om in Epako een tweeling te zien omdat doorgaans een van de kindjes niet mag blijven leven. Kunnen ze gewoonweg niet onderhouden. Van de moeder mocht ik een van die kleine mannekes even vasthouden. Helemaal nat, zonder luier. Nu maar hopen dat ze zonder Aids ter wereld zijn gekomen.
Na deze enerverende ochtend hebben we weer even met de hele groep geluncht. Ook een gekke gewaarwording, hoor. Zit je hemelsbreed misschien een kilometer van die hutjes te eten in een restaurant waar die mensen nooit in hun leven zullen komen. Wat een tegenstellingen!
’s Middags zijn we weer terug gegaan naar het Old Age Home. Daar hebben Rebecca en Johanna weer een training verzorgd voor de vrijwilligers. Ver der hebben we met ze besproken wat er nu echt dringend nodig is in het Old Age Home. Hopelijk kunnen we daar de komende dagen hard aan werken.
Om 16.00 uur ben ik naar het gemeentehuis gegaan. Daar had Marius een diploma-uitreiking georganiseerd. Alle coaches die vorig jaar bij hem een training hebben gevolgd, kregen nu een diploma overhandigd. Harry, Geke en Emiel waren er ook bij. En we hebben er van genoten! Marius heeft een prachtige speech gegeven en Crooks (geen idee of ik dat zo schrijf) ook. Hij is, zeg maar, de ‘oppercoach’ van de voetbalteams in Gobabis. Prachtige man, zeer inspirerend. Mooi ook, vind ik, om te zien dat voor iedere bijeenkomst een gebed wordt uitgesproken. Mensen in Epako hechten zeer veel waarde aan hun geloof.
Alle jongens mochten hun diploma ondertekenen. Daarna zette ik ze op de foto samen met Marius en nog een keer alleen met hun diploma. Ondertussen zorgde Harry ervoor dat hun diploma’s gelamineerd werden en vervolgens gingen we alle gemaakte foto’s uitprinten (dit materiaal had Harry allemaal meegenomen). Wat een fantastische actie!! De jongens stonden vol verbazing te kijken naar de foto’s die zomaar uit een apparaatje kwamen. Super, super trots gingen ze met hun diploma en foto naar huis. Er was lang niet genoeg tijd om alle foto’s (iedereen wilde wel 3x op de foto) uit te printen, dus dat doen we morgen. Marius had een topmiddag!
Na de diploma-uitreiking snel onder de douche gestapt (geloof me, dat was wel nodig) en daarna nog even lekker met elkaar gegeten.
Morgen weer een drukke dag voor de boeg, dus nu gaan we heerlijk op bed.
Lieve groeten voor jullie allemaal!
p.s. Ik lees jullie berichtjes met heel veel plezier (ze komen allemaal goed aan!) En joepie, vanavond heel even kunnen skypen met huis. Ondanks de slechte verbinding toch even genoten van het feit dat ik Eric even kon zien en Siem. David lag al te slapen. Hopelijk morgen weer !!.
Toen de vrijwilligers aankwamen hebben we even met elkaar kennis gemaakt. Wat een lieve mensen! Het was voor Johanna en Rebecca, die deze vrijwilligers in september getraind hebben, prachtig om te zien dat ze nog steeds iedere dag met het materiaal dat ze destijds hebben gekregen op stap gaan om de oudere mensen in Epako te wassen. Iedere dag gaan ze op stap met een klein teiltje, een stukje zeep en een wasdoekje. Vanochtend mochten we met ze mee om te kijken hoe het ging. Heel, heel bijzonder om door de krottenwijk heen te lopen. De foto’s (gaan we morgen plaatsen) geven hopelijk een beetje weer van wat we daar gezien hebben. Kleine hutjes van plaatmateriaal of plastic waar mensen echt op een paar m2 leven zonder bed, kraan, of wat dan ook. Toch zijn ook de verschillen binnen Epako groot. Er zijn heel kleine, vervuilde en vervallen hutjes waar mensen leven die eigenlijk niet eens geld hebben om water te kopen, maar er zijn ook goed onderhouden hutjes waar mensen alles goed schoon houden, een klein groentetuintje hebben en wat kippen houden. We hebben tijdens onze wandeling een aantal oudere mensen opgezocht. Heel ontroerend om te zien hoe een van de mannelijke vrijwilligers een oudere blinde man met zoveel respect ging wassen. Wat was die man daar blij mee! We vonden het allemaal verbazingwekkend hoe vriendelijk en vol vertrouwen mensen op ons reageerden. Staan er zomaar ineens vijf van die blanke dames naast je hut. We hebben veel gezien, gehoord en geroken. We mochten in een hutje naar binnen om even te kijken bij een vier weken oude tweeling die op bed lag. Zeer bijzonder om in Epako een tweeling te zien omdat doorgaans een van de kindjes niet mag blijven leven. Kunnen ze gewoonweg niet onderhouden. Van de moeder mocht ik een van die kleine mannekes even vasthouden. Helemaal nat, zonder luier. Nu maar hopen dat ze zonder Aids ter wereld zijn gekomen.
Na deze enerverende ochtend hebben we weer even met de hele groep geluncht. Ook een gekke gewaarwording, hoor. Zit je hemelsbreed misschien een kilometer van die hutjes te eten in een restaurant waar die mensen nooit in hun leven zullen komen. Wat een tegenstellingen!
’s Middags zijn we weer terug gegaan naar het Old Age Home. Daar hebben Rebecca en Johanna weer een training verzorgd voor de vrijwilligers. Ver der hebben we met ze besproken wat er nu echt dringend nodig is in het Old Age Home. Hopelijk kunnen we daar de komende dagen hard aan werken.
Om 16.00 uur ben ik naar het gemeentehuis gegaan. Daar had Marius een diploma-uitreiking georganiseerd. Alle coaches die vorig jaar bij hem een training hebben gevolgd, kregen nu een diploma overhandigd. Harry, Geke en Emiel waren er ook bij. En we hebben er van genoten! Marius heeft een prachtige speech gegeven en Crooks (geen idee of ik dat zo schrijf) ook. Hij is, zeg maar, de ‘oppercoach’ van de voetbalteams in Gobabis. Prachtige man, zeer inspirerend. Mooi ook, vind ik, om te zien dat voor iedere bijeenkomst een gebed wordt uitgesproken. Mensen in Epako hechten zeer veel waarde aan hun geloof.
Alle jongens mochten hun diploma ondertekenen. Daarna zette ik ze op de foto samen met Marius en nog een keer alleen met hun diploma. Ondertussen zorgde Harry ervoor dat hun diploma’s gelamineerd werden en vervolgens gingen we alle gemaakte foto’s uitprinten (dit materiaal had Harry allemaal meegenomen). Wat een fantastische actie!! De jongens stonden vol verbazing te kijken naar de foto’s die zomaar uit een apparaatje kwamen. Super, super trots gingen ze met hun diploma en foto naar huis. Er was lang niet genoeg tijd om alle foto’s (iedereen wilde wel 3x op de foto) uit te printen, dus dat doen we morgen. Marius had een topmiddag!
Na de diploma-uitreiking snel onder de douche gestapt (geloof me, dat was wel nodig) en daarna nog even lekker met elkaar gegeten.
Morgen weer een drukke dag voor de boeg, dus nu gaan we heerlijk op bed.
Lieve groeten voor jullie allemaal!
p.s. Ik lees jullie berichtjes met heel veel plezier (ze komen allemaal goed aan!) En joepie, vanavond heel even kunnen skypen met huis. Ondanks de slechte verbinding toch even genoten van het feit dat ik Eric even kon zien en Siem. David lag al te slapen. Hopelijk morgen weer !!.
-
16 Februari 2010 - 07:31
Ans:
Hoi Anita,
Zoals je merkt... volg ik je op de voet. Vroeg me af op welke wijze (taal) jullie communiceren?
Ik wens je een zegenrijke dag of nacht toe (afhankelijk van het tijdstip dat je dit leest). -
16 Februari 2010 - 11:29
Eric:
Mooi verhaal zeg. Wat een indrukken allemaal.
Skype heeft ook indruk op Simon gemaakt. hij kon maar niet wennen aan het feit dat er zo'n 6 seconden vertraging zat in de gesprekken. Geduld is niet zijn sterkste eigenschap. ;-)
Hopelijk kunnen we vanavond nog een keer proberen te skypen! -
16 Februari 2010 - 16:58
Tineke V.d.Wetering:
Anita,
Wat geweldig om even met je mee te leven.
Ik hoop dat je een goeie tijd hebt en dat het zinvol is, is me wel duidelijk. Heel veel sterkte voor de komende dagen. -
16 Februari 2010 - 22:31
Sako En Yvonne:
Het wordt alleen maar indrukwekkender om te lezen, hoe moet het dan zijn om het in het echt te beleven! -
17 Februari 2010 - 07:57
Wim & Marloes:
Hai Anita,
indrukwekkend om te lezen. Succes daar nog!
Groetjes. -
17 Februari 2010 - 08:42
Monica:
Wat een ervaringen allemaal Anieteke.
maar het is heerlijk om je belevenissen te lezen, jammer dat er geen geurervaringen bijzitten, daar ben ik altijd voor in. (Is een tik...) Marius en Harry ook de groeten. Het is hier mooi weer, v(f)riezig, nog wel, want het gaat dooien. Altijd als ik wil gaan schaatsen....Heb mijn ijstrui al aan, maar die blijkt cm's gekrompen....dus moet ik die elk uur flink naar beneden trekkken om hopelijk weer in vorm te komen.
Op Partoer is het rustig,(vandaar dit schrijven....je weet wel...op docu diversen...) dus ga ik dadelijk maar melk kloppen voor de liefhebbers. George is er wel, dus kan ik die weer plagen, door "gekke"muziek op te zetten.
Mooi he , dat in andere landen het gebed en geloof veel meer door het dagelijks bestaan heen loopt. niks geen prive aangelegenheid, maar een vanzelfsprekendheid.
Heb je ook al "enge"beesten gezien?
groetjes
monica -
17 Februari 2010 - 13:25
Pap En Mam:
Wat leuk Anita om via skipe je even te hebben gezien. Gister samen met Hannie de jongens naar school gebracht, ze hadden dit keer geen carnavalsoptocht door de wijk, misschien te koud?
Niettemin hebben ze het leuk gehad. Jammer dat je buurvrouw niet thuis was om de boys even te schminken, maar we zijn niet voor één gat te vangen, dus hebben we in de badkamer nog wat make-up gevonden en er zo maar een draai aan gegeven. De jongens waren er tevreden mee, zie even in je mailbox voor een paar leuke foto's.
We vinden het heel fijn om je op deze manier te volgen en om zo een indruk te krijgen van wat jij allemaal meemaakt. Heel veel liefs, we zien uit naar je volgende bericht. -
17 Februari 2010 - 14:33
Anneke Nieuwland:
Lieve Anita
fijn om al je brieven te lezen en dan nu ook een reactie-- ja we hebben het er al even over gehad, een belevenis voor het "leven", wat geweldig om ook te mogen zien hoe mensen met hun geloof omgaan, juist als ze niks hebben, voor mij altijd weer iets om "nederig"te worden.
geniet van alle mooie dingen en ja soms komen er emoties om alles wat je ziet en weten we weer hoe "rijk"we hier zijn.
ik bid veel zegen toe lieve Anita en ik blijf je volgen.
liefs van Anneke -
17 Februari 2010 - 16:22
Arjette:
Hoi Anita,
Ik dacht: eens even kijken of er al wat op staat, maar ik blijk al helemaal achter te lopen! Wat een mooie verhalen heb je er al op gezet en wat een hoop indrukken! Heel bijzonder en intens wat je daar allemaal meemaakt en doet. Heel veel succes! Ik ben trots op je!
x Arjette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
