Standby

Oke, we wilden een avontuur, dus we kregen een avontuur.
Vrijdagochtend stonden John, pap en mam om 8.45 uur op de stoep in Bovenkarspel. Hun eerste deel van de reis zat er op. Na een kop koffie, zijn we in de auto’s gestapt en vertrokken naar Dusseldorf. De autorit ging voorspoedig. Veel regen, maar ja, dan is het mooie weer in Gobabis een des te groter kado!
We waren lekker op tijd bij het inchecken, dus konden nog even rustig over het vliegveld wandelen.
De eerste vlucht van Dusseldorf naar Dubai vlogen we met Emirates. Wat een luxe! We hebben genoten van onze prive-televisies. Allemaal films, tv-series, muziek ter afleiding. Leukste gadget was echter de buitenboordcamera. Je kon in het vliegveld mee kijken met het uitzicht van de piloten. Erg leuk!
Deze vlucht ging prima. Enigszins vertraging, maar dat was geen ramp, want we hadden een overstaptijd van ruim 4 uren.
Het vliegveld van Dubai was met name door de enorme mengeling van culturen heel bijzonder om rond te lopen. Boedhisten op pelgrimstocht in witte badlakens, zwaar gesluierde vrouwen, Indianen met een grote gekleurde tulbanden, het liep er allemaal rond. We hebben wat winkeltjes bekeken, wat gedronken en toen was het toch wel pittig om de tijd uit te zitten. We waren blij dat we eindelijk konden boarden.
Ook deze vlucht vertrok later dan gepland. Wederom een vlucht met Emirates. Dit keer zaten we niet gezellig bij elkaar. Mam en ik wel, maar de mannen zaten ergens anders. Toen we het vliegtuig binnen stapten, was de stank niet te harden! Wat een urinelucht!!! Al gauw werd er met allerlei toiletverfrissers in de gangen gespoten om het enigszins dragelijk te maken. Maar die chemische lucht was ook niet echt een pretje.
Mam en ik zaten achterin het vliegtuig. Nou ja, zaten… gepropt is een beter woord. Naast mij zat een mevrouw die ongeveer twee keer zo breed was als haar stoel. Ik heb dus ergens onder haar billen moeten graaien om mijn riem te vinden en zat helemaal ingeklemd doordat haar ellebogen halverwege mijn stoel kwamen. Gelukkig zat mam aan de andere kant van mij, dus kon ik daar een beetje naar toe leunen.
De vlucht naar Johannesburg duurde ruim acht uur. We hebbenallemaal een beetje gedommeld, maar al met al waren we behoorlijk brak toen het vliegtuig met 45 minuten vertraging landde.
Super blij dat we nog maar een vlucht voor de boeg hadden, liepen we naar de transfergate. Door onze vermoeidheid dachten we de balie van Airlines Namibia niet te kunnen vinden. Dan maar even vragen. En wat bleek: de balie was drie minuten geleden dicht gegaan. “En waar kunnen we dan inchecken?” was onze vraag. En toen bleek dat dat helemaal geen optie meer was. De vlucht was gesloten. Men had niet even de moeite genomen om contact met ons vliegtuig op te nemen om ervoor te zorgen dat wij snel naar de balie geloodst werden, maar hadden gewoon besloten om de incheckbalie te sluiten. We hebben gesproken als brugman, maar de boodschap was duidelijk: we kwamen niet meer in het vliegtuig, en alle andere vluchten voor die dag waren ook al overboekt. Dus de optie was om de volgende dag om 20.30 uur pas te vliegen!!!! Kort gezegd: we were not amused. Na een uur wachten, moesten we weer bij de balie komen. Lichtpuntje was: we werden overgeboekt op een vlucht van 13.30 uur de volgende dag. Dus gelukkig niet pas ’s avonds laat. Dus de rest van de dag bestond uit: koffers uit de opslagruimte van het vliegveld ophalen (2 uur later hadden we ze), met een busje naar het hotel (5 minuten later waren we er) en daarna even lekker douchen, slapen en heerlijk aan de cappuccino om 17.00 in een prachtig hotel. Dat dan weer wel.
’s Avonds hebben we heerlijk gegeten en de volgende morgen goed uitgerust op weg naar de incheckbalie. Zoals afgesproken waren we er op tijd. Helemaal klaar voor onze vlucht! Maar dat plannetje ging niet door. Toen we bij de incheckbalie stonden, werd ons meegedeeld dat we op Standby stonden. Kortom, op een wachtlijst van een al overgeboekt vliegtuig. Wat een desillusie! Blijkbaar had Emirates ons geboekt op een vliegtuig dat al overboekt was, dus de kans dat we mee zouden vliegen was heel klein. En alle andere vluchten voor die dag waren ook al overboekt. Er werd ons aangeraden om weer naar de balie van de Emirates te gaan. Vol adrenaline op weg naar de balie van Emirates vergat ik ook mijn bagage mee te nemen. Gelukkig was John zo helder om die voor mij mee te nemen. Toen we eindelijk bij de balie van Emirates aankwamen, troffen we een heel vriendelijke man. Godzij dank zijn er vriendelijke mannen! Hij begreep heel goed ons probleem, en beloofde ons dat hij om 11.00 uur met een collega van Air Namibia zou overleggen om te kijken wat hij voor ons kon doen.
Afwachten dus maar. Onderweg kwam ik nog een paar collega’s uit Kenia tegen. We hebben elkaar even de hand geschud en elkaar alle goeds toegewenst.
De minuten tikten langzaam voorbij. Toen het eindelijk 11.00 uur was, meldden we ons weer netjes bij de vriendelijke man. Zijn eerste mededeling was dat hij al 3 tickets gereserveerd had op een vlucht van 12.30 uur. Wow! Vervolgens rende hij naar de balie van Air Namibia en ja hoor, hij kwam terug met de verlossende woorden dat er nog een ticket beschikbaar was! Rennend achter hem moesten we naar de incheckbalie; geen gezicht waarschijnlijk; van die gestresste Nederlanders met een knalrode kop achter een pikzwarte man aan ;-)
Toen we daadwerkelijk onze tickets in handen hadden, hebben we de vriendelijke man een enorme knuffel gegeven. Het is dat ‘ie niet rood kan kleuren, maar anders…
Toen kregen we de mededeling dat we ons moesten haasten naar de gate, want ze waren al aan het boarden. Nou, dat hoefde je geen twee keer tegen pap te zeggen. Ik zal julie de genante details besparen, maar we zijn langs een hele rij mensen bij de eerste controlepoort gerend, honderd keer ‘excuse me, excuse me’ roepend. Vervolgens deed een beveiligingsman een aparte deur voor ons open. Daar mochten we onze bagage laten checken en vervolgens zijn we illegaal langs de douane gelopen. Dus feitelijk zijn we nog steeds in Zuid-Afrika, want we zijn nooit uitgestempeld. Toen heel hard langs alle winkels gerend, de roltrap af, naar de gate toe. Yes, we hadden het gehaald! Sterker nog, we zaten als eerste in de bus naar het vliegtuig. En alle mensen die we voorbij waren gerend, kwamen we in de bus later weer tegen. Genant!!!
De vlucht naar Windhoek ging zeer voorspoedig, met uitzondering van de enorme turbulentie op het eind. Maar eenmaal veilig geland, zijn we direct naar de balie van het autoverhuur gelopen. Daar troffen we weer een heel vriendelijke man. Het enige probleem was, hij was een stagiair, dus al met al zijn we 1,5 uur bezig geweest met het krijgen van een auto. Niet omdat hij niet z’n best deed, maar omdat z’n manager ‘m niet goed hielp. Maar eind goed al goed. We zijn rustig naar Gobabis gereden; prachtig weer (32 graden), prachtige natuur, dus wat wil je nog meer. En rond een uur of zes waren we veilig in de Gobalodge.
Fijn om de meiden van de Thuiszorg te ontmoeten en bij te kletsen. Na een lekkere maaltijd, zijn we allemaal tevreden ons bedje in gedoken.
Tot het volgende verslag!