The african way

Oei, de hoogste tijd om jullie weer even bij te praten. De dagen vullen zich zo enorm, dat er bijna geen tijd is rustig te gaan zitten typen.
Dinsdagochtend heb ik de mannen naar het OAH gereden. We waren in de veronderstelling dat Piet daar met zijn manschappen zou staan ivm alle elektriciteitswerkzaamheden. Piet was er niet, maar de vier mannen wel. Ze waren druk bezig om van alles op te schrijven. Leek ons een beetje vreemd, want we hadden alle werkzaamheden de dag daarvoor al met Piet besproken. Al gauw kregen we door dat ze alle vier lopend naar het OAH waren gekomen; zonder gereedschap, zonder materiaal. Dus geen volledig ingericht monteursbusje waar je met gemak de relatief eenvoudige elektriciteitswerkzaamheden zou kunnen uitvoeren.
Opties waren: op Piet wachten en ondertussen niets doen of de mannen mee in de auto nemen om naar de gemeentewerf te rijden voor materiaal. Het laatste leek ons het meest effectief. Dus pap en John, samen met een paar pikzwarte monteurs op de achterbank naar de gemeentewerf.
Natuurlijk hadden mam en ik helemaal geen zin om een beetje nutteloos op het OAH terrein rond te hangen, dus wij besloten een taxi aan te houden. Lachen! We stapten in een oud barrel helemaal bekleed met tijgerbontjes en een lapje giraffestof met franjes op het dashboard. Voor 2 euro werden we weer bij het gemeentehuis afgezet. Daar hebben we eerst maar even een kopje koffie gedronken. Ondertussen heb ik pastor Frans, de aannemer van de nieuwe huisjes van het OAH gebeld, om een afspraak met hem te plannen over het aanbrengen van douches in de 4 appartementen die voor gehandicapte ouderen bestemd zijn. Die kunnen zich anders alleen in douchen in een aparte doucheruimte naast de appartementen waar je eigenlijk niet goed in kunt komen met een rolstoel. Niet echt handig. Hij bleek niet meer in Gobabis te werken, maar beloofde me in contact te brengen met een lokale aannemer.
Na de koffie hebben we de volgende taxi genomen naar het ziekenhuis. Dit keer moest ik de achterbank met twee dames delen waarvan 1 een Herero-dame. Laten we zeggen dat ik ongeveer in het portier gedrukt zat omdat die Herero-dame ongeveer ¾ van de achterbank in beslag nam. In de bochten werden we bijna gespiest door haar oranje hoofddeksel die als stierenhoorns uitsteken. Bovendien reed de taxi op de velg van z’n linker achterwiel. Ach ja, banden worden zwaar overschat ;-)
Bij het ziekenhuis aangekomen, hebben we ons gemeld bij de balie met de vraag of de geneesheerdirecteur tijd had voor een afspraak deze week. We mochten doorlopen naar het kantoortje van de matrone; de hoofdzuster. Daar uitgelegd dat ik graag een afspraak met mr. Jobarteh wilde maken deze week. Hij bleek op vakantie te zijn, maar ze was bereid telefonisch contact op te nemen met zijn vervanger. Na een onverstaanbaar gesprek duwde ze door hoorn in mijn handen en had ik de bewuste vervanger aan de lijn. Een vriendelijke man die van harte bereid was komende vrijdag een afspraak met mij te plannen. Na het telefoongesprek heb ik de matrone gevraagd of het mogelijk was dat een aantal ‘nurses from Holland’ een dagje mee mochten draaien in het ziekenhuis. Toen ze hoorde dat het om ‘qualified nurses’ ging, was dat geen probleem. Kortom, de meiden mochten zich de volgende dag om 8.00 uur bij het ziekenhuis melden.
Nadat we zaken gedaan hadden, vroeg ik bij de receptie of we nog even door het ziekenhuis mochten lopen. Dat was geen probleem. Nu was ik zelf al eens eerder door het ziekenhuis gewandeld, maar ook zo’n tweede keer blijf je je verbazen over de materialen waarmee hier gewerkt moet worden. Patienten liggen op zulke oude bedden, infuusslangen hangen helemaal in de knoop en er zijn bijna geen verpleegkundigen (wel heel veel vloervegers). Groot respect voor de artsen en verpleegkundigen die hier hun werk doen.
Na ons ziekenhuisbezoek maar weer een taxi genomen naar het gemeentehuis. Daar hebben we eerst met z’n allen in het tentje naast het gemeentehuis een glas drinken genomen. Het leek ons echter niet de meest frisse plaats om iets te eten, dus na het drinken naar Erny’s gelopen voor een lunch.
Tijdens de lunch maar weer contact met Piet opgenomen om te vragen of we elkaar om 14.00 uur bij het OAH konden treffen.
De mannen hadden een wonderlijke ochtend achter de rug. Verbazing was het sleutelwoord. Met de elektriciens mee naar het magazijn van de gemeente om de benodigde materialen op te halen. Bij ieder schroefje werd er met ongeveer personen overlegd, en waren er drie handtekeningen nodig om het mee te krijgen. Alles wordt per stuk afgetekend, zelfs de schroefjes. Dus het is zaak er geen een kwijt te raken, anders kun je niet eens je stopcontact bevestigen. Maar goed, met de nodige draden, schroefjes en andere zaken zijn ze weer richting Epako gereden omdat hun baas de tas met gereedschap had. Die bleek ook in een krotje te wonen. Gelukkig had hij inderdaad de gereedschapstas, dus daarna konden ze weer op weg naar het OAH. Een ervaring rijker zullen we maar zeggen.
Na het lekkere eten bij Ernie’s weer in de auto gestapt. Blijft leuk als je in Gobabis rondcrossed alsof je er al jaren rijdt. Bij het OAH eerst maar weer alles met Piet doorgesproken. Hij had een aantal materialen meegenomen, natuurlijk niet alles, maar de mannen konden weer even verder. Daarnaast kon hij wel contact opnemen met een aannemer die de douches kon aanbrengen in de vier appartementen.
We hebben de mannen achtergelaten bij het OAH en zijn naar Sida Sores gereden om Suzie en Henk te ontmoeten. Het gebouw was ten opzichte van vorig jaar mooi opgeknapt. Jammer genoeg blijkt toch de nieuwe verf aan de binnenkant ook weer te bladderen. Conclusie is dat er een soort beschermende laag aan de buitenkant van de cementenmuur aangebracht moet worden om dit te voorkomen. We hebben gezamenlijk alle klussen doorgenomen die in het gebouw gedaan moeten worden. Afgesproken dat wij de buitendeuren wel konden lakken en wellicht de vloer af konden tegelen, maar het vele verfwerk moet maar uitbesteed worden. Suzie zou hier een offerte voor opvragen.
Wel mooi om te horen dat er nu weer iedere ochtend kinderen aanwezig zijn om les te krijgen. Helaas nog geen gehandicapte kinderen, maar daar gaan we aan werken, want daar is Sida Sores tenslotte wel voor in het leven geroepen. Na het overleg met Henk en Suzie in een zeer warm gebouw, zijn we de autoweer ingestapt om de mannen bij het OAH op te halen. Daar bleken de mannen alweer een stuk verder met de werkzaamheden. Niet de mate van ‘verder’ zoals we dat in Nederland gewend zijn, maar er waren in ieder geval weer de nodige draden getrokken. En dan moet je bedenken dat ze hier niet een goede trekveer voor hebben, dus het ding dat zij gebruiken blijft om de haverklap steken omdat de leidingen ook nog eens in allerlei bochten gelegd blijken te zijn. Helaas bleken ook een aantal buizen helemaal verstopt met cement te zitten, dus daar moet de volgende dag maar eens naar gekeken worden.
Tot slot nog even een ritje naar Light for the Children om te bekijken welke problemen Henk met zijn warmwaterboiler heeft. Wat is het daar toch altijd een levendige bedoeling. Vrijwilligers zijn aan het koken, kinderen spelen in en om het gebouw, er gebeurt van alles. Al gauw werd de conclusie getrokken dat de mannen toch het dak op moeten. Maar omdat het overdag bloody hot (35 – 40 graden) is, werd afgesproken om dit de volgende ochtend om 6.30 uur te doen.
Toen super moe van een drukke, warme dag weer naar de Gobalodge gereden. Heerlijk gedoucht en met z’n allen gegeten. Uiteraard weer onder het genot van brullende kikkers en vechtende parelhoenders ;-)

Helaas nog geen bericht over de container…..